De productiviteit van Atomic is eigenlijk onvoorstelbaar, rekening houdend met de drukke agenda’s van de vijf leden. Sinds zijn ontstaan in 1999 is het Zweeds-Noorse kwintet uitgegroeid tot een sterkhouder van de Noordelijke jazz, en dat met een stilistische spreidstand die helemaal de zijne is. De band was er van meet af aan op uit om een tegengewicht te bieden aan de atmosferische stromingen die doorgaans aan die regio gelinkt worden, en kwam op de proppen met een alternatief dat het geluid van de vieve Blue Note avant-garde koppelde aan momenten van vrije improvisatie en hedendaagse muziek, met hier en daar wat geflirt met de betere popmuziek. Na meer dan een dozijn releases brengt Atomic voor het eerst een album uit dat bijna volledig bestaat uit andermans composities, en de variatie aan invloeden -van Brian Wilson, Steve Lacy en Carla Bley, tot Edgard Varèse en Olivier Messiaen– zegt eigenlijk al voldoende over de reikwijdte en creatieve honger van de band. ‘Pet Variations/Pet Sounds’ koppelt een filmische stijl aan de legendarische instrumental van The Beach Boys, en doet dat meteen met die combinatie van statigheid en bokkigheid die zo vaak opduikt in de band-discografie. Ook nu vinden de vijf een statige elegantie in Lacy’s ‘Art’ en Varèse’s ‘Un Grand Sommeil Noir’, dat een dobberende trancebeweging maakt op een aangehouden ritme. Jimmy Giuffre‘s ‘Cry Want’, uit zijn samenwerking met Paul Bley en Steve Swallow geeft een heel eigen invulling aan de kamerjazz van het origineel, terwijl Messiaens ‘Louange à L’Éternité De Jésus’ (uit diens Quatuor Pour La Fin Du Temps) start met een gestroomlijnde gaafheid, maar gaandeweg meer woeligheid en emotie toelaat. De stukken van Carla Bley en Jan Garbarek (van voor diens ECM-periode) laten dan weer een speelser en frivoler geluid horen. Het mooie is dat de band het intussen allemaal met sprekend gemak in de lucht houdt, met elk lid dat een cruciale bijdrage levert aan het indrukwekkende geheel. Topband, topplaat.
