Persona

Op zijn eerste platen leek Rival Consoles Ryan West nooit helemaal zeker wat hij nou wilde maken: ambient techno, IDM of acidhouse. Met als gevolg dat hij nooit netjes in een hokje paste, tegelijk interessant en een beetje ongrijpbaar.

Op ‘Persona’ heeft hij in ieder geval de acid laten varen, en schommelt hij heen en weer tussen melodische techno en ambient. Eerlijk gezegd zijn de nummers uit die tweede categorie het best, omdat er duidelijker uit blijkt wat West probeert te bereiken.

Met bescheiden arpeggio’s en zachte, ruisende synths ontlokt hij mooie klanken aan zijn apparatuur die heen en weer gaan tussen introspectief, meditatief en een beetje melancholisch.

Sommige nummers nemen weinig ruimte in en hebben daardoor iets intiems, maar elders bouwt West het geluid steeds juist uit, met dramatisch, filmisch effect (het album is overigens vernoemd naar de gelijknamige film van Ingmar Bergman).

Daartussen zijn de nummers met beats, die in het vaarwater van Jon Hopkins of Plaid zitten, eigenlijk een beetje vlak, alsof West er niet helemaal weet hoe hij zijn ideeën daar tot uiting moet te laten komen.

Hopelijk probeert hij een keer een plaat die 100% beatvrij is, want dat zou een heel fraai resultaat kunnen hebben.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
RivalConsoles_Persona
geplaatst:
wo 13 mrt 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!