Peripeteia

Op eerdere platen probeerde Rafael Anton Irisarri met zijn stormachtige ambient overweldigende externe krachten te vangen, zoals klimaatverandering (‘Solastalgia’) of de pogingen van de mens de Aarde naar zijn hand te zetten (‘The Unintentional Sea’). Maar op ‘Peripeteia’ (een toneelterm die zoveel als ‘een ommekeer van omstandigheden of handelingen’ betekent) probeert de Amerikaan juist uiting te geven aan zijn persoonlijke gevoelens – die zo te horen niet minder stormachtig zijn dan die eerdere inspiratiebronnen. Heel subtiel is Irisarri al een tijdje niet meer, en ook op deze nieuwe plaat is hij maar zelden in staat om zijn hang naar drama in de hand te houden. Acht stormachtige ambientnummers, nummers die vaak gedempt beginnen, maar altijd aanzwellen, escaleren, uitbarsten. Op het eerste gehoor maakt ze dat nogal inwisselbaar met eerder werk, maar her en der duiken nieuwe elementen op. Zoals in het mooie, gelaagde ‘Mellified’, waar de verre klanken van een koor meedrijven op de storm, en de fonkelende arpeggio’s die als zonlicht op water ‘Arduous City’ verlichten. Op het relatief ingetogen ‘Yearn’ zet een simpel gitaarthema de melancholische toon, begeleid door een ensemble van knarsende en suizende radio-ontvangers. Elders suizen, gieren en stormen de dikke lagen vervormde synthesizers en drones dat het een lust is, precies zoals u van Irisarri gewend bent.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
RafaelAntonIrisarr_Peripeteia
geplaatst:
wo 21 okt 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!