We zijn altijd grote fan geweest van Thalia Zedeks exploten. Uzi en Live Skull, bands waar ze een prominente rol in speelde, behoren nog altijd tot onze favorieten. Come, de band die haar het meeste succes opleverde, vinden we goed genoeg, maar echt overrompelen deed die band ons nooit. Misschien was Come net dat tikje te gelikt voor onze verwende oren. Haar werk onder haar eigen naam, wat de hoofdmoot vormt in de laatste twee decennia, is meer iets van vallen en opstaan. Soms schiet ze raak, soms zeurt ze als een overjaarse bomma. In tijden van protectionisme, met alsmaar hogere posttarieven en absurde invoerrechten (tot veertig euro voor een vinyl, voor promotiedoeleinden dan nog) worden fysieke promo’s alsmaar schaarser. Ergens begrijpelijk, maar voor oudere liefhebbers die graag iets fysieks in handen krijgen, wordt het bespreken van een album altijd een afwegen. We doen het deze keer dan maar puur omdat we Zedek een warm hart toedragen. Zoals op het meeste werk met haar band is ook ‘Perfect Vision’ behoorlijk ingetogen en maatschappijkritisch. Ze wordt zestig dit jaar, dus mag ze al eens een stemknik hebben zoals Marianne Faithful (in het mooie ‘Overblown’). Echt rocken doet ze zelden, behalve in ‘Queasy’. Niet elk nummer is raak, maar slecht wordt het nooit. Een degelijke plaat naar haar normen zonder echte uitschieters, wat al meer is dan van wat over het gros kan worden geschreven.
