Peggy

Zoals het label zelf meegeeft, is dit er eentje voor bereidwillige en getrainde luisteraars. Violist Jon Rose en pianist Chris Abrahams hebben samen een indrukwekkende staat van dienst, die de koers van heel wat experimentele muziek down under bepaald heeft. Ze kruisten elkaar ook regelmatig, maar het is de eerste keer dat ze een duoplaat opnemen. Die biedt zes stukken, ‘Peggy1’ tot ‘Peggy6’, die eigenlijk zo’n beetje laten horen hoe het klinkt als twee improvisatoren het elastiek van de interactie maximaal uittesten. Hier dus geen hechte, parallelle paden, maar een wirwar van twee onafhankelijke stemmen die in voortdurend wijzigende houdingen tegenover elkaar komen te staan. Rose maakt naast de traditionele viool ook gebruik van the bird, een tenor Hardanger fiddle, die een wat ruwer geluid voortbrengt. Voor maagdelijke of door reguliere klassieke muziek getrainde oren zal dit dan ook aanvoelen als een pijniging, want de ongebruikelijke stemmingen en technieken zorgen ervoor dat de wrijving nooit helemaal verdwijnt. Ook Abrahams, bij The Necks vaak de hogepriester van de trance, gaat zich hier te buiten aan uiteenlopende stijlen. Er wordt in de pianobuik gedoken, gespeeld met stilte, timbre, wrijving en repetitieve passages, maar ook met dense clusters en zwaar percussieve uitvallen. En alsof de aanloop nog niet volstond, wordt de release ook nog eens afgerond met een kolos van 22 minuten waarin het allemaal nog eens op een rijtje gezet wordt. Dat maakt van ‘Peggy’ misschien een beproeving, tenzij je er een uur écht de tijd voor neemt en het samenspel zijn werk laat doen.

tekst:
Guy Peters
beeld:
JonRoseChrisAbraha_Peggy
geplaatst:
wo 21 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!