Celliste Judith Hamann heeft door de jaren een imposant cv opgebouwd, met samenwerkingen met mensen als The Necks, Eliane Radigue, Alvin Lucer en John Zorn, om er een paar te noemen. Maar op haar eerste solo-plaat speelt haar instrument een ondergeschikte rol, en heeft ze zich toegelegd op het aaneen weven van de omgevingsgeluiden die ze onderweg tijdens haar vele tours opnam. Overlappende en opgerekte geluiden vormen een traag bewegend droomlandschap, waarin af en toe vaag herkenbare geluiden opdoemen. Het geluid is heel erg gedempt, alsof alles door een nevel aan komt gedreven, en soms ook een beetje hangerig. Aan het einde van kant a haalt Hamann toch haar cello tevoorschijn voor een korte improvisatie, terwijl op kant b een zoekende piano langzaam oplost in de drones. Een beetje mysterieus document, dat waarschijnlijk veel persoonlijke betekenis heeft voor de maakster; voor ieder ander is het een beetje zoeken naar aanknopingspunten.