Dour, dat is: op dag twee uitgeput uit je tent gebrand worden door de hardnekkige ochtendzon. Zo kwam het dat we – enkele uren voordat de festivalpoorten opnieuw geopend zouden worden – op zoek gingen naar iets dat wat weg had van een sanitaire voorziening. Na een kwartiertje aanschuiven in de rij voor de douches, werd ons echter vrolijk gemeld ‘qu’il n’y avait plus de l’eau’. Wie zich nog wou wassen kon dus maar beter naar camping B afzakken, om daar opnieuw te beginnen aanschuiven.

Brave goedzakken als we zijn, nemen wij een dergelijke ongedwongen suggestie steeds ter harte. En dus bevonden we ons even later op de naburige camping. Minuten verstreken. Centimeters evenzeer. Tot we drie kwartier later uiteindelijk de ingang van het “douchecomplex” hadden bereikt. ‘Ton ticket?!’, wierp een norse dame op leeftijd ons toe: mompelend en kijvend tegelijk.

Want ja – zo bleek, ook al deed aankondiging noch affiche dat vermoeden – uiteraard heb je voor de douches een speciaal bonnetje nodig. Onvervangbaar door eet- of dranktickets. Noch door eurostuivers. ‘Dan moet je opnieuw achteraan aanschuiven’, knarste het oude vrouwtje – dat ongetwijfeld gezegend was met vele andere talenten dan empathie… We hebben al meermaals verwezen naar de stijlfiguur die de naam ‘rijpolitiek’ draagt, maar nog nooit was ze zo toepasselijk als op dat eigenste ogenblik. Gelukkig sprong een goedgeluimde Waalse jongeling – die de wanhoop in ons vreedzaam verzet moet hebben gedetecteerd – ons ter nauwer nood ter hulp: hij schafte vliegensvlug een exemplaar van het beruchte bonnetje voor ons aan, terwijl zijn kompaan z’n plaats bewaakte.

Zo konden we toch nog van enkele stralen half-lauw water genieten, alvorens we de confrontatie met Vuurwerk aangingen. Of ze hun gehypete reputatie live eer aan konden doen? Het trio ging in elk geval niet onderuit op een groot podium. Ze hadden alle drie hun strakste zwarte pakje uit de kast gehaald: zeer eighties. En ook het wavey geluid, de elektronische beats en de zang klonken er niet naast. Misschien had dit bij valavond nog beter gewerkt. Maar Vuurwerk kreeg La Petite Maison toch van volledig leeg naar halfvol op een dik halfuurtje, dat verdient op zich al een eervolle vermelding.

Echt wakker geschud werden we echter pas bij It It Anita: ‘#indie, noise, post-punk’, luidt het op hun website. De Luikenaars maken deel uit van het Honest House collectief, en dus weet je wat je kan verwachten: goede smaak, goede gasten en hopen energie. De coole opstelling, en het feit dat de gitarist (met gebroken been?) op een bureaustoel had plaatsgenomen in plaats van op een troon – eat that, Dave Grohl – droegen alleen maar bij aan de sfeer.

Aan Mugwump hoeven we niet teveel woorden vuil te maken. We zijn fan sinds we ze dit voorjaar live aan het werk zagen in de Beursschouwburg, en daar zal niet snel verandering in komen. Een elektronische en dansbare coldwave meets krautrock-variant anno 2015. Moeten we nog meer zeggen?

En het ging van prettig gestoord naar compleet wacko, op vrijdagmiddag. Van piepende ballonnen bij Mugwump tot een Dragonforce-achtige gitarist bij Deerhoof, met een knalrode – en dan bedoelen we knalrode – gitaar (hals, bridge, versterkingselementen en snaren inclusief). Oh ja en er zweefde ook nog een Paul McCartney-bas een metertje boven het podium, met een hyperkinetisch Japans-Amerikaans meisje eraan vast. De gekheid van hun bindteksten – ‘petit déjeuner? Ping pong ball?’ – werd één op één weerspiegeld in hun muziek. Denk: Plastic Bertrand, op speed, in een hipsterjasje.

Een samenwerking met een muzikant die qua genre zo ver van Damon Albarn af ligt als Tony Allen, doet de cynicus in ons vermoeden dat eerstgenoemde wel heel wanhopig op zoek is naar hippe partners in crime. De cocktail leverde leuke soulvolle, funky afrobeats op. Maar daarmee is dan ook zowat alles gezegd. Twee mini-hoogtepuntjes waren het feit dat Albarn de verjaardag van Mr. Tony aankondigde en de outfit van de percussionist, die veel weg had van de Hunter S. Thompson-vertolking van Johnny Depp in Fear and Loathing in Las Vegas. (Kijk eens aan: Thompson is toch maar weer in onze jaarlijkse Dour-review geslopen. Ik vraag me af hoe dat komt…).

We weten dat het hoogstwaarschijnlijk extreem onpopulair en anti-hip is om te schrijven, maar we doen het toch: toen Sunn O))) na een kwartier nog steeds maar twee akkoorden ver in hun set zat, zochten wij andere oorden op. Oorden waar er bier vloeit uit barkranen. Het ligt vast aan ons. We snappen het vast niet (En dan spreek ik voor de jonge garde van de Gonzo (circus)-Dour-crew). Maar hoe meer we ons verdiepen in het doom-genre, hoe meer respect we krijgen voor ouderwets songschrijvers-vakmanschap.

Het nadeel van die verzoening met diverse geestverruimende dranken, was dat de zinnigheid – en recht evenredig daarmee: de leesbaarheid – van onze notities exponentieel afnam naarmate de zon verder onder ging.

Wordt vervolgd.

Gezien: Dour Festival, 18 juli 2015

Tekst: Nico Kennes

Foto’s: Caroline Lessire