Paths Of The Errant Gaze

Pianist Reinier van Houdt levert met Paths Of The Errant Gaze een plaat af gevuld met aangenaam wrange ruis. De muziek neigt af en toe naar een soort gemankeerde popmuziek, de suggestie van iets herkenbaars in een verscholen melodie, een spreekstem of een beat. Pianotonen klinken er weinig, er is geen sprake van virtuoos pianistiek vertoon. In het tweede stuk The Fabric Of Loss stijgen er een paar op uit de brommende diepe bas die Van Houdt neerlegt. Zo hier en daar klinken er nog wat op de plaat tussen de gelaagde ruis. Daar blijft het qua pianotoets grotendeels bij en dat spreekt voor Van Houdt.
Als pianist is hij vooral bekend in en omheen de hoek van hedendaags gecomponeerde muziek, waar de muziek lang niet altijd tot in de puntjes is vastgelegd op papier: Robert Ashley, Peter Adriaansz, Yannis Kyriakides, Giacinto Scelci, Alvin Lucier, Luc Ferrari, John Cage, Christian Marclay, Charlemagne Palestine en Current 93. Die veelzijdigheid van Van Houdt als pianist komt terug op zijn eerste soloplaat met eigen werk: Paths Of The Errant Gaze. Hij toont zich een klankdenker, eentje die de welluidendheid naar het gesticht verbant in Orphic Asylum. Van zangerigheid of lyriek is op deze plaat geen sprake. Van Houdt berooft Orpheus van lier en stem en trekt muziek op uit sinustonen, ruis en een schat aan geluidsopnames van alledaagse objecten en gebeurtenissen. Hij creëert een hallucinatoire werkelijkheid, wat er nu precies klinkt is onduidelijk en onbelangrijk. Daarmee biedt Paths Of The Errant Gaze een opening naar luisteren als dwalende ontdekking.

tekst:
Jan Nieuwenhuis
beeld:
Reinhier_van_Houdt_Paths_Of_The_Erran
geplaatst:
ma 8 jan 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!