Patchouli Blue

Van vernieuwing kunnen we Bohren & Der Club Of Gore niet onmiddellijk beschuldigen, zoveel is duidelijk na ‘Patchouli Blue’, hun achtste album sinds ‘Gore Motel’ uit 1995. Ze hebben hun eigen niche gevonden -dat wel- en daar nestelen ze zich al die jaren comfortabel in. Ze spelen een soort trage, instrumentale vorm van laidback jazz (denk aan Miles Davis bijvoorbeeld, tijde van ‘Kind Of Blue’) die hier en daar weerhaakjes heeft in loungemuziek, doom, filmsoundtrack (Angelo Badalamenti’s ‘Twin Peaks’ blijft dé referentie) en ambient. Soms donker en onheilspellend, zoals op ‘Black Earth’ (hun artistieke hoogtepunt uit 2002); de andere keer eerder luchtig en ontspannen zoals op hun nieuwe. Maar altijd minimalistisch, desolaat en uitgepuurd tot het absolute noodzakelijke. Zelf noemden ze het ooit ‘horror jazz’ of ‘doempiano’. Die vlieger gaat al een tijdje niet meer op. ‘Patchouli Blue’ hoor je namelijk best in een speakeasy cocktailbar; en niet in een of ander kil kraakpand. De jazz noir van Bohren & Der Club Of Gore heeft immers iets chics gekregen. De formule is ondertussen gekend en het instrumentarium ligt al jaren min of meer vast: contrabas, Fender Rhodes, saxofoon, piano, vibrafoon, drums mét borstels, wat gitaar én stilte. Altijd degelijk dus, maar zonder verrassingen. Je weet wat je krijgt.

tekst:
Serge De Pauw
beeld:
BohrenDerClubOfGor_PatchouliBlue
geplaatst:
do 7 jan 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!