Parallel41

Het discours waarmee Julia Kent en Barbara de Dominicis, als Parallel 41 (Par41lel), zichzelf in de media presenteren is spannend genoeg, met referenties aan Walter Benjamin, chimerisch-utopische wereldkaarten en akoestische aura’s. Chimerisch is het inderdaad: een uit incongruente delen opgemaakt wezen; noch vlees, noch vis – maar wel met een zekere mythische allure, en waarvan de som absoluut meer is dan de delen. Waar Kent, vanaf de contemplatieve hoogtes van het existentiële drama dat zij eigenlijk telkenmale opnieuw voorspeelt, met haar cello en enkele effectpedalen een statige, stemmige fundering legt gaat de Dominicis daar overheen met een gusto die zéér nabij, zeer intiem en zeker ook sensueel is (denk aan een condensatie van Patti Smith en AGF) – een welhaast exhibitionistische emotionele röntgenfoto, en met de nabijheid van een geest in de machine, een gedecorporealiseerde, hallucinante en psychoforme stem binnen in het hoofd, meer nabij dat de eigen slagader. De grap is natuurlijk dat er van de verschillende akoestische topi waar zo’n poespas om wordt gemaakt weinig tot niets waar te nemen zal zijn, alleen al vanwege het feit dat de vocalen en cello zelf al middels effectpedalen en (andere) digitale interventies zijn getransformeerd; dit deel van het promotiepraatje is dan ook het minst overtuigend. Wat blijft, is de melancholie van het postindustriële landschap dat het belangrijkste decor lijkt te vormen voor de improvisaties van Kent & de Dominicis, en dat mooi is vervat op de dvd van Davide Lonardi die – in een mooie box – samen met de cd komt. Een melancholie die vermoedelijk uit het leven is gegrepen, de weerslag van het traject van twee incomplete zielen die nu samen zijn gebonden in deze in muziek gedroomde wereld, voordat deze als spinrag, als een hoop herfstbladeren door de wind weer uiteen wordt geblazen.

tekst:
Mark Paauwe
beeld:
BarbaraDeDominicis_Parallel41
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!