Het paradijs, na beluistering van ‘Paradise’ is niets zover verwijderd als het paradijs. Bijna drie kwartier pompende en slepende industrial slopen elke hoop op een betere samenleving gedegen uit het lichaam. Pop.1280 schets in negen nummers tekstueel én muzikaal het beeld van een wereld waar hoop allang is opgegeven en de menselijkheid heeft plaatsgemaakt voor technologie en leegte, niet perse in die volgorde. Als de cyberpunk van het het kwartet uit New York al iets paradijselijk in zich heeft, dan is dat wel in een Orwelliaanse wereld. In vergelijking met de twee platen die voorafgingen aan ‘Paradise’ klinkt Pop.1280 hier slepender, waardoor de band, die al niet liefelijk klonk, hier vele malen dreigender uit de hoek komt. Er wordt niet door gestompt, geen oneindig rechthoekig herhalend stampen in de maat, maar geleidelijk aan in sfeer gebouwd wat een beknellende sfeer creëert. Een sfeer die de gehele plaat blijft hangen en zelfs daarna nog even door ebt. Het is een geluid dat aan Throbbing Gristle doet denken, of – bij de meer gestructureerde nummers, zoals ‘The Last Undertaker’ aan The Birthday Party aangevuld met moderne technologie. Geen slechte namen om tussen te staan en met ‘Paradise’ Pop.1280 daar ook zonder enige twijfel tussen worden geplaatst.