Paradise Gallows

Inter Arma heeft een opvolger klaar voor ‘Sky Burial’ uit 2013 en de ep ‘The Cavern’ uit 2014. Alhoewel, ep. De plaat bevatte weliswaar maar één nummer, maar het nam wel veertig intense minuten in beslag. Voor ‘Paradise Gallows’ koos Inter Arma opnieuw voor relatief kortere nummers. Geen popliedjeslengte uiteraard, maar toch niet boven de grens van de tien minuten. Nog steeds vermengt Inter Arma een resem stijlen met elkaar, gaande van sludge, doom en black metal tot progrock. Het meest opvallende verschil dat te horen valt, al van bij ‘An Archer In The Emtiness’, dat komt na de korte opener die meer spielerei dan nummer valt te noemen (‘Nomini’) is de heel nadrukkelijke aanwezigheid van de stem van Mike Paparo. Ook interessant is de ongedwongen toevoeging van gitaarsolo’s die zo uit het rijke verleden van de oer heavy metal komen en toch precies passen binnen het donkere concept van Inter Arma. Uiteraard is ‘Paradise Gallows’ opnieuw een episch werkstuk, dat de zeventig minuten overschrijdt. Daardoor is de plaat een hele uitdaging, zeker gezien het kwintet opnieuw alle genres tegelijk door elkaar aan het gooien is en er weliswaar in slaagt van elk nummer een coherent festijn te maken, maar toch uiterst vermoeiend wordt na een eind, voor de luisteraar dan. Ondanks de complexiteit en technisch vernuft van de nummers, klinkt het nergens vergezocht of gekunsteld. Bovendien probeert Inter Arma nieuwe wegen te betreden, door nu en dan cleane zang aan te wenden of een akoestisch stukje in te voegen. Een doorbijtertje, maar eentje dat loont voor wie de moeite doet om door de complexiteit heen te wroeten.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
InterArma_ParadiseGallows
geplaatst:
za 29 dec 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!