Telkens opnieuw slaagt het zevenkoppige Australische gestoorde collectief King Gizzard & The Lizard Wizard erin om ons op het verkeerde been te zetten. Altijd zit er wel een concept in hun albums. Zoals bijvoorbeeld op ‘Quarters’ van afgelopen voorjaar. Toen was het iets met vier nummers van elk tien minuten en tien seconden. Deze keer besloten ze om geen concept toe te passen. Wat natuurlijk ook weer een concept is. En met een nieuw concept komt ook een nieuwe muzikale invalshoek. Op deze ‘Paper Maché Dream Balloon’ gaan ze voor lichtvoetige psychedelische sixtiespop met een overvloed aan belletjes, tamboerijnen en sitargeluiden. In een nummer als ‘Trapdoor’ zijn ze zelfs niet vies van panfluitachtige geluiden. Hier en daar zitten zelfs invloeden van softrock. Luisteren maar eens naar ‘Most Of What I Like’. Het is misschien allemaal een beetje onnozel, maar dan ook weer net aan de juiste kant balancerend waardoor het bij momenten onweerstaanbaar is. Geslaagd plaatje dus dat in een verlaten scheepscontainer ergens in de Australische Outback werd opgenomen. De zotskappen van King Gizzard zitten ondertussen blijkbaar in de Daptonestudio om weer een nieuwe plaat te maken. Benieuwd welke weg ze daarmee inslagen. Boeiend is het alleszins. Nog zo’n collectief dat niet vies is van een beetje experiment is het Londense The High Llamas. Belangrijkste spil van die band is de Ierse songwriter Sean O’Hagan (ook bekend van zijn werk met Stereolab). Na bijna vijf jaar stilte verschijnt nu hun tiende plaat. De muziek werd speciaal gecomponeerd voor een theaterstuk dat O’Hagan de afgelopen jaren opzette over de Londense wijk Peckham. De plek waar hij al jaren woont. De muziek paste in de voorstelling en op zich blijft die ook overeind zonder. Hoewel de mooie psychedelische pophuisvlijt hier soms toch te fragmentarisch is om te overtuigen. Waarschijnlijk werkt dat allemaal wel perfect in die theatervoorstelling. Wie weet.
