Een band die zich tegelijkertijd naar een Amerikaanse fastfoodketen en de Bijbelse spijs noemt, moet wel grappig, snel én spiritueel zijn. Snel zijn deze zelfverklaarde hooligan goof balls in ieder geval want ‘Pan’ is hun vierde langspeler in drie jaar tijd. Of dat album de indierock-discipelen zal meevoeren naar het muzikale beloofde land is twijfelachtig. Ook ‘Pan’ pleurden deze Californiërs als vanouds vol met een weinig originele mix van seventies rock, psychedelica en proto-punk. Dat neemt niet weg dat expliciet naar The Stooges en Hawkwind lonkende nummers als ‘Dune I’ en ‘Dune II’ erg lekker klinken en het jachtige ‘Evil’ is een Pukkelpop-anthem in wording. Het nijdig hakkende en wah- wah’-ende ‘Beta Travelers’ zal de luisteraar tijdens een nachtelijke autorit het gaspedaal ongetwijfeld dieper doen indrukken zonder uit de bocht te gaan. Er tussenuit springen en ontsnappen uit een peloton van Moon Duo’s, Black Angels en Wooden Shjips van deze wereld doet White Manna immers niet.‘Pan’ is lekker zoals het eten in fastfoodketen kan zijn: gemakkelijk, vluchtig en de bezoeker opzadelend met een honger naar dat ietsje meer. Dus; een betere mens zal wel niemand van ‘Pan’ worden.