Zoekresultaten voor: sunn o)))

Black Age Blues

We keken zowaar uit naar het derde album van Goatsnake. Er verstreek namelijk vijftien jaar sinds hun tweede plaat, ‘Flowers Of Disease’, die toch wel sterke staaltjes doommetal bevatte. Greg Anderson, inderdaad, de bezieler van Southern Lord en prominent lid van Sunn o))), jamde met bassist Guy Pinhas en drummer Greg Rogers na het opheffen van The Obsessed en Goatsnake was geboren, in 1996 alweer. Pete Stahl (Desert Sessions, Scream, Wool, Earthlings?) nam de honneurs als zanger waar en zette meteen zijn stempel met zijn zware, bluesy hardrockstem. Doorheen de jaren viel Goatsnake meermaals voor een langere periode uiteen of stil, maar sinds 2010 lijken ze er echt weer zin in te hebben. Bassist Scott Renner (Sourvein) vervangt Pinhas, en voor de rest doken de originele leden opnieuw op, vooral bij speciale gelegenheden. En nu is er een plaat, in die zelfde bezetting en net zo doom als voorheen. Stahls stem is meteen heel herkenbaar en ook de loodzware riffs van Anderson klinken moddervet. Zeker bij openingsnummer ‘Another River To Cross’. Het nummer begint ingetogen, een akoestische riff die na een eind plots wordt vervangen door dezelfde riff maar dan elektrisch. Het akoestische gedeelte werd ingespeeld door David Pajo (Slint, Aerial M, Papa M). Later op de plaat duiken nog wel enkele opmerkelijke gasten op. Matthias Schneeberger speelt piano, Petra Haden voegt viool en zang toe en ook Dem Preacher’s Daughters komen hun keel open zetten. Het zijn allemaal pogingen van de band om het geluid wat open te trekken, om te pogen de eindeloze herhaling te vermijden zodat de nummers toch niet stuk voor stuk inwisselbaar zijn. Want dat is het grote gevaar met dit ‘Black Age Blues’. Het lijkt alsof Anderson, en ook Renner, steeds maar weer, negen nummers lang, dezelfde machtige riff speelt, en al de anderen telkens proberen er een andere aanvulling bij te verzinnen. Soms echte stoner, soms met veel blues of metal, doet iedereen zijn best. Maar dat is niet goed genoeg voor een band als deze. Eenheidsworst troef, en daar houden we niet zo van.

Dar Al-Hikma

Het begint met een enkele bastoon, maar voor je “Sunn O)))” kunt denken, is er een maelstrom van tonen en drones opgestoken. Terwijl je mee wordt gevoerd in het suizen van de sirocco draaien felle Arabische blazers cirkels rond je hoofd. Het begin van ‘Dar Al-Hikma’ is veelbelovend; opzwepend, hypnotisch, meeslepend. Baron Oufo is Jérôme Alban (gitarist van Year Of No Light) en Eddie Ladoire, en samen willen ze de luisteraar onderdompelen in een donkere en overvloedige geluidswereld, vol exotische invloeden. Op het tweede nummer nemen ze wat gas terug, introduceren een elektronisch tamboerijn om de spanning vast te houden, terwijl de gelaagde drones op de plaats rond draaien. Een mooie zoethouder in aanloop naar een ontlading – die nog op zich laat wachten, want het derde nummer blijft steken in een grijze geluidssoep, Moon Zero gehoord in de kelder van de lokale bazaar. Pas op de laatste track, die meer dan de helft van de plaat in beslag neemt, vindt de Baron het mystieke pad weer terug. Een lange, statige start van orgeltonen maakt plaats voor dissonante horrordrones en kosmisch geborrel. En als de rust dreigt weer te keren, en de plaat gewoon dreigt uit te doven, doemt er opeens vreemde elektronische percussie op, te midden van zaagtandtonen en gitaargehuil. Alsof een onbegrijpelijk, haperend mechaniek zich uit het woestijnzand een weg naar het oppervlak tracht te graven, om in de nacht te verdwijnen.

Le Guess Who? maakt eerste namen bekend

Het Utrechtse Le Guess Who-festival presenteerde vandaag de eerste namen voor de festivaleditie 2015. Uitschieters zijn een vierdaags programma gecureerd door Sunn O))) en verder Annette Peacock, The Necks, Bo Ningen, Faust en Shabazz Palaces.

Trampled Under Hoof

Binnenkort worden de klassieke Goatsnake-platen ‘Flower Of Disease’, ‘1’ en ‘Dog Days’ opnieuw uitgebracht, en de heren vonden dat meteen een mooie aanleiding om nog eens een aantal nieuwe nummers bijeen te spelen. Drie tracks zijn het geworden, aangevuld met twee covers. Meer tijd of zin zullen de deelnemers wellicht niet hebben gehad, want dat dit een uit gerenommeerde muzikanten bestaand collectief is, staat buiten kijf: Greg Anderson (Sunn O))) en Thorr’s Hammer), JR (Cave In), Scott Reeder (Kyuss, Obsessed) en als vocalist Pete Stahl (Scream, Wool, Earthlings), het zijn niet van de minsten in het heavy rockgenre. En gerockt wordt er. Pussies die de Foo Fighters te licht bevinden, maar toch graag een net niet naar het commerciële neigende groove in hun patatten hebben, dienen deze an sich behoorlijk hitpotentieel inhoudende tracks zeker eens te beluisteren. Minder extreem dan voorheen, maar ongetwijfeld één van de beste nummers die Goatsnake ooit op plaat zette. Als uitsmijter zijn er covers van Saint Vitus en Black Oak Arkansas, maar we hadden liever nog enkele nieuwe Goatsnake-tracks gehad. We kijken reikhalzend uit naar een volledige plaat. Desert Sons zijn zo te zien een stel Nederlanders die een grote portie Kyuss-taart hebben gegeten. ‘See The Sun’ kon namelijk zo op een van hun platen hebben gestaan. Qua originaliteit zullen ze zeker geen brokken maken, maar een perfecte kloon neerzetten kunnen ze wel. Het tweede nummer, ‘Fata Morgana (Mirage)’ neigt wat meer richting MC5 maar ook hier wordt te veel naar de grote voorbeelden gelonkt. Maar een degelijke rocksong neerzetten kunnen ze in elk geval wel.

V

De heren van Saint Vitus zijn zowat de grondleggers van de Amerikaanse doom, samen met The Obsessed en Trouble. Het hoogtepunt van de band kwam er met het toetreden van Scott ‘Whino’ Weinrich in 1986 en na enkele albums werd dit magnum opus afgeleverd. Rauwe, pure en primitieve doommetal met zware Sabbathtouch staat op deze plaat, die het doomlijflied ‘I Bleed Black’ bevat naast de veel gecoverde klassieker ‘Angry Man’. Behalve het opnieuw verkrijgbar maken van de plaat heeft men er als bonus het allereerste concert van Wino met Vitus, daterend uit 1986, als mpeg aan toegevoegd. Het is een leuke hernieuwde kennismaking en een stukje onontbeerlijke geschiedenis voor elke liefhebber van logge depressie-innoverende muziek. Dat Wino recentelijk aan populariteit wint, bewijst niet alleen zijn bijdrage aan Probot. Ook Shepherd en The Hidden Hand maken gretig gebruik van zijn vocale kwaliteiten. Shepherd debuteerde in 2003 met het felgesmaakte doomalbum ‘Lamnents’ maar gooide zijn koers voor deze tweede, en meteen laatste want ze geven er de brui aan, plaat volledig om. Minder sludge en veel meer rock, een stuk sneller ook. De leidraad is de mythologische betekenis van de zeven dagen van de week in het christendom, wat meteen de titels oplevert voor zeven tracks. Het achtste nummer heet dan toepasselijk ‘Doomsday’ natuurlijk, want vrolijke kerels zijn deze Duitsers nooit geweest. Deze afsluitende track klinkt als een duivelse bezwering, een Sunn O))) waardig. Denk aan een kruising van Blue Cheer met Grief, veel seventiesrock dus in een hedendaags jurkje. Behalve voor Wino is er ook een gastrol weggelegd voor de doemjazzers van Bohren Und Der Club Of Gore. Led Zeppelin in een uiterst depressieve en kwaadaardige bui, dat levert ongetwijfeld een goeie Shepherd op. Het schitterende artwork krijgen we er extra bovenop. The Hidden Hand is een nieuw project rond Wino zelve. Behalve hemzelf op zang en gitaar is er ook Dave Hennessy (Ostinato) op drums en Bruce Falkinberg (produceerde onder meer Shepherd) die vooral de bas speelt, maar tevens zo nu en dan de zang voor zijn rekening neemt en het gros van de nummers samen met Wino neerpende. De drie heren houden duidelijk van retrorock zoals Atomic Rooster en dat andere Wino-vehikel, Spirit Caravan, die maken, en net daar wringt het schoentje. Het rockt allemaal een beetje te gezapig om boeiend te blijven, de plaat draait zijn rondjes maar de slaapdemoontjes in onze kop eveneens.

Dommedagsnatt

Dit schijfje is een heruitgave van de allereerste release en tevens een cultklassieker uit de ultraheavy doomannalen van Southern Lord. De line-up is in elk geval spectaculair: Greg Anderson (Goatsnake, Sunn O)))) en Stephen O’Malley (Burning Witch, Khanate, Sunn O))) ) aangevuld met Jamie Sykes (Burning Witch), James Hale en de Noorse vampierdochter Runhild Gammelsaeter die de vrouwelijke vocalen verzorgt naast de niet nader gespecificeerde grafstem van een der mannelijke oorlogsaanbidders. De groep bestond welgeteld twee weken en deed binnen die korte tijd een opnamesessie en verzorgde twee concerten. De resulterende demo bevatte drie tracks en werden door Count Schneeberger (The Obsessed, St. Vitus) opgewaardeerd qua geluid. De toen 17-jarige Runhild, die in de steenkoude winter van 1994-1995 een tijdje in Ballard, Washington verbleef, was de oorzaak van het korte bestaan van dit doemmonster: de jongedame trapte het af en ging terug naar Oslo. In afwachting van haar Kafkaiaanse terugkeer besloot de ceremoniemeester van het label deze nummers opnieuw uit te brengen. Behalve de drie studiotracks werd nog een onlangs opgedoken livenummer toegevoegd en als bonus krijgen we integraal de opnames van hun allereerste concert. Tien jaar na datum klinkt dit schijfje nog steeds lijkvers en plaatst het gros van de in logge doom grossierende bands in de schaduw. Tegenwoordig doen de deelnemende heren het nog trager, maar dit is verplicht wormenvoer.

The Soul Of The Rainbow And The Harmony Of Light

Met het rijtje indrukwekkende dronebands Khanate, Sunn O))) en Earth was ondergetekende al zeer tevreden. En ons muzikaal geluk kan helemaal niet meer op nu Growing heeft besloten om de doomy sound van hun fantastische debuutcd ‘The Sky’s Run Into The Sea’ te laten voor wat die was en te vervangen door zweverige drones. De band is gereduceerd tot een duo, met alleen nog plaats voor twee gitaren en een bas, maar dan wel dermate gemanipuleerd dat van oorspronkelijke snaarklanken nog zelden iets te bespeuren valt. Prutsen met feedback, statische elektriciteit en bijgeluiden van hun versterkers zorgen voor een angstaanjagend klankenlandschap waar het aangenaam vertoeven is. Live gebruiken ze, net als Kong vroeger, de quadrafonische sound, wat wil zeggen dat de vier hoeken van de concertruimte volgestapeld worden met boxen, om de muzikale erlebnis verder te verdiepen. De aard van de vier lange nummers op deze plaat kan daardoor live voor een uitzonderlijk gebeuren zorgen. Net als op de cd word je dan wellicht meegezogen in de ondoorgrondelijke zweefwereld van Growing, om verdwaasd, maar met een brede smile tot de realiteit terug te keren.

1 + Dog Days

In de vorige Gonzo hadden we het over de minicd ‘Templed Under Hoof’, waarop drie potige nieuwe nummers en twee covers waren te vinden. Het was de voorbode voor de heruitgave van de drie klassieke platen die Goatsnake in zijn hoogdagen op de markt bracht. Hun zwanenzang ‘Flower Of Disease’ komt eerstdaags uit op cd; debuut ‘1’ en opvolger ‘Dog Days’ zijn verzameld op dit schijfje, aangevuld met de magistrale Black Sabbath-cover ‘Who Are You’ en een onvindbare 7’. Bij het herbeluisteren van deze twee platen wordt alsmaar duidelijker waar bijvoorbeeld Queens Of The Stone Age de stonermosterd hebben gehaald. Goatsnake telde dan ook twee leden van het gesplitte Obsessed in de rangen, aangesterkt met Greg Anderson (Thorr’s Hammer, nu Sunn O)))) en zanger Pete Stahl (Wool, Scream). Het verwondert dan ook niet dat we superieure stoner krijgen voorgeschoteld. Klinkt het debuut nog weinig wereldschokkend, op ‘Dog Days’ komt de ware aard van het beestje boven. Trage, slepende en logge bassen zoals we die kennen van The Melvins vormen het skelet van alle nummers en de voorbode voor de traagheid van Anderson’s latere activiteiten. Traag en zwaar, maar toch melodieus, dat is Goatsnake ten voeten uit.

A Sunset Panorama

Sunn O))) mastermind Stephen O’Malley ontwierp de hoes voor ‘A Sunset Panorama’, dat lijkt een aparte combinatie maar als je goed naar Logh luistert hoor je eenzelfde gitzwarte gedachtegang, zij het verstopt achter een waas van doorschijnende popmelodieën. ‘A Sunset Panorama’ komt langzaam op gang. Logh doet rustig aan. Een lange adem is geen overbodige luxe en als je instant hits zoekt dan zit je bij Logh verkeerd. Langzaam slaan ze hun tentakels om je heen en sleuren ze je mee de diepte in. Na het overbodige ‘String Theory’ gaat Logh voor Logh begrippen los met ‘Fell Into The Well’ en het meeslepende ‘A Sunset Knife Fight’. Een dwalende gitaarrocksong die even melancholisch als cinematisch is. ‘Destinymanifesto’ start met stampende four to the floor drums. Het enige nummer dat eventueel met het woord catchy omschreven zou kunnen worden. Een plaatje voor de volhardende liefhebber want in al die voortdronende donkerheid zit wel degelijk wat lekkers verstopt.

Black One

We hadden het kunnen denken natuurlijk. Na de lovend ontvangen albums ‘White 1’ en ‘White 2’ willen Stephen O’Malley en Greg Anderson ons kennis laten maken met de zwartste kanten van hun ziel. Niet dat de twee witte cd’s opwekkende deuntjes bevatten, integendeel, maar in vergelijking met deze toepasselijk getitelde ‘Black One’ klinken die plots uitermate zonnig. ‘Sin Nanna’ is een kort grafintrootje van twee minuten dat meteen de toon zet voor de rest van de plaat: diepzwart, en liever nog wat zwarter eigenlijk. Hoe zwart weet je meteen als we vertellen dat voor het slotnummer, in een inktzwarte halloweensfeer, gastvocalist Malefic (Xasthur, Twilight) zijn claustrofobie mocht botvieren in een doodskist met alleen een microfoon ter zijner beschikking. De gruwelijke kreten die de man uitbraakt gaan dan ook tot in de diepste krochten van de waanzin. Ongeveer de helft van de tracks, degene zonder vocale steun, zijn voornamelijk gebaseerd op diepe basdrones zoals we ondertussen van het collectief gewoon zijn. De ondergrondse stemmen die opduiken in de overige tracks grijpen tot in het diepste van uitvoerder en toehoorder. Oren Ambarchi, John Wiese (Bastard Noise) en Wrest (Leviathan, Lurker Of Chalice, Twilight) zetten hun gebroken knoken in om de hellesfeer van de plaat mee te verdiepen. Pinhead is losgelaten, helleschepselen zijn neergedaald en Sunn O))) verzorgt de soundtrack. Hemeltergend plezier en longenvernietigende bassen, de vallei der verdronkenen is nabij, dat belooft voor de nieuwe tournee die eind dit jaar Europa aandoet.