Bij Gonzo (circus) #148

GC148 Post Editoriaal

Of het nu om muziek of mensen gaat: horen verandert pas met aandacht in luisteren. Lisa van Vliet leidt Gonzo (circus) #148 in haar editoriaal!

Sounds Like Tamara aka The No

Mixtape303 banner1

Creatief ondernemer, muziekproducer, ontwerper & DJ. Tamara van der Laarse (Sounds Like Tamara & producer The No) is het allemaal. En deze week stelde zij onze Mixcloud Monday samen. Een 50 minuten durende soundtrack voor een herfstige dag.

CIRCUIT Kunst (september/oktober 2018)

GC147 Post KunstTips

De Gonzo (circus)-redacteuren vind je niet alleen terug bij concerten en festivals, ook bezoeken we graag tentoonstellingen. Je kunt ons spotten in een paranoïde huis, het multimediale hotel van de toekomst, een leegstaand pand vol geluidskunst, de bunkers van de Atlantikwall, en zelfs de backend van het internet!

Interview Aart Strootman

14258365 10154512487484231 4982731212213680757 o

Gitarist Aart Strootman spreidt zich tot hij op knappen staat. Eensnarige gitaren, een David Bowie-eerbetoon in de BBC Proms en werk aan The Revenant. Tijdens November Music betreedt hij de hel van Dante met zangeres Nora Fischer. Bevlogenheid in het kwad

Emitter Micro Festival 2015

sl 13 campfire rome

Emitter Micro Festival 2015 “Exp.Berlin gets an upgrade” Recently Berlin’s experimental sound scene was treated to the biannual Emitter Micro Festival – three consecutive evenings of ‘sound and more’ (according to the program) spread across three different venues in Deutschland’s burgeoning Mecca for intellectual-audio-explorers and weirdo-noise-types. Australian audiovisual artist Scott Sinclair submerged for three days […]

Venice

Als Fennesz God is, dan zijn Pimmon en Tim Hecker de aartsengelen en is Ryoji Ikeda mijn persoonlijke duivel. En welke plaats krijgt Rafael Toral in dit universum? Vier weken terug stond ik in de Gentse Vooruit. Iemand – het juiste jasje, de juiste haarsnit, het verkeerde accent – vertelde me dat hij ‘Venice’ geen goede plaat vond. Hij hoorde niets nieuw. Ik schudde het hoofd, zocht niet naar argumenten en wandelde het café uit. Die avond verdwaalde ik in de binnenstand, zweet kleefde op mijn huid en het geruis van de snelweg bracht verstrooiing. Wat is ‘nieuw’ en wat is een ‘goede plaat’. Bestaat er een wiskundige formule voor of is het vooral/enkel gevoel dat telt. Beauty is the main thing. Die nacht droomde ik van God, de aartsengelen en de duivel. Christian Fennesz, in een vroeger leven gitarist, debuteerde zeven jaar terug met het standaardwerk ‘Hotel Parel.lel’. De plaat veroorzaakte in beperkte kringen een schokgolf en effende het pad voor de Weense geluidsarchitect. Er was niet alleen de samenwerking met David Sylvian, die hier op ‘Transit de enige zanglijnen voor zijn rekening neemt. Er was ook de samenwerking met Polwechsel, de split-ep met Main op Fat Cat en de All Stars samenwerking Fenn O’ Berg. Een verbond tussen Jim O’Rourke, Peter Rehberg en Fennesz. De oorspronkelijke jamsessie ‘The Magic Sound Of Fenn O’ Berg’ kreeg later nog een vervolg als ‘The Return Of Fenn O’ Berg’. De echte doorbraak kwam er voor Fennesz met ‘Endless Summer’, een plaat waarop hij al zijn ervaringen bundelde en waar hij nu met ‘Venice’ een vervolg aan breit. Venice, opgenomen in juli 2003 in Venetië, toont opnieuw de essentie van zijn kunnen. Fennesz muteert en transformeert ruisgolven tot een heel eigen geluid. Met veel gevoel voor precisie en evenwicht benadert hij de klanken en turnt ze om tot een eigen code. Fennesz speelt met melancholie, maar belandt nooit in de gevarenzone, wordt nooit klef. Ook nu valt het op hoe hij zijn verleden (als gitarist) nooit verloochent, maar veeleer integreert in zijn actuele werk. Zo speelt hij bijvoorbeeld gitaar op ‘Laguna’ en ‘Circassian’. ‘Venice’ is een zacht meesterwerk, een waardige opvolger. God, de aartsengelen en de duivel zijn overal, als glinsterend stof dat neerdwarrelt, vol van melancholie, ongrijpbaar en zacht als warme zandkorrels.

Pulse

Een beetje dronken van het knappe optische hoeseffect, stellen we ons bloot aan negen uitgesponnen pulsaties. Mens houdt van tonen die een direct effect hebben op het lichaam, maar toch klinkt deze cd erg warm. Soms zou je zweren dat je met een stokoude analoge synthesizer te maken hebt in plaats van met gefilterde computergeluiden. Compositorisch zit ‘Pulse’ schijnbaar eenvoudig in elkaar met wisselende klanken die minimale technoritmes vormen. Maar als je met een koptelefoon luistert, blijken er nog meerdere latente structuren te sluimeren, en jouw harig huisdier ontwaart wellicht dubbel zoveel niveaus. Wie houdt van de hersengymnastiek van Ikeda of Goem zit goed voor zeventig minuten breinmassage.

The Bidouin Sessions (Shotgun Wedding Vol. 1)

Deze twee verse schijfjes van mixmeester Jace Clayton alias DJ/Rupture moeten de honger stillen na de alom geprezen mixjuweeltjes ‘Gold Teeth Thief’ en ‘Minesweeper Suite’. De fraai vormgegeven ‘The Bidouin Sessions’ is een duomix en bestaat uit circa een half uur per artiest. Rupture biedt een intrigerende luistertest van wat de platentas bevatte op 25/12/2003. Het is weer glazen huisjes ingooien qua stijlen want het begint met Noord-Afrikaanse melodie en dito zang. Via een snufje funk, soul en breakbeat ontaardt dit in de snelle Jamaicaans-Duitse ragga van Seeed, gevolgd door Sizzla. Houd uw adem vast want verder kan er breakcore, Afro-Franse rap, diaspora worldbeats, een verdwaalde Kelis en een Curecover worden verwacht. Ook het Antwerpse Sickboy heeft vol trots een politiekkritische track in deze mix staan. De Egyptisch-Amerikaanse dj Mutamassik uit de Bronx, neemt het volgende deel voor haar rekening. Dat stuk werd overigens live opgenomen op een festival in Dubai. De mixstijl die Giulia Lolli hanteert is, zoals ze het zelf noemt Afro-centrische breakbeat. Blijkbaar heeft haar output iets speciaals over zich want bij haar verhuis van Egypte naar NY namen de Egyptische douanebeambten zonder reden alle masteropnames in beslag. Haar mix heeft een schijnbaar zwaardere politieke lading dan die van haar collega en het activisme bruist ervan af. Een kinderkoortje in het Arabisch geeft het startschot, waarna de breakbeats zichzelf vermenigvuldigen voordat Arabische rap ons politiek bewustzijn tintelt. De klanken van Arabische melodieën onder het dreigende gezoem van een helikopter zijn imponerend en benauwend. Ook de Algerijnse crooner Khaled mag even zijn intrede maken om de laatste couscous uit de pot te scheppen.
De ‘Radio Mix’ is een ouder kunstwerkje daterend van 2002, maar is nu alsnog op het eigen Soot label van DJ/Rupture uitgebracht en enkel verkrijgbaar via de website. Hier krijgt Clayton meer tijd om zijn set uit te stippelen in 17 tracks die met de bekende handtekening aaneengeschreven zijn. Het gaat er een tikkeltje feller en elektronischer aan toe door meer breakcore, jungle en ragga te injecteren en een vinger minimal scapes zalf aan te brengen. Diverse artiesten zoals Sly & Robbie, Venetian Snares, The Bug, Ryoji Ikeda en Aaliyah komen gedag zeggen, tonen hun kunstje en we kunnen naar de volgende gast. Vergeleken met de bovenstaande mix, komt deze iets minder goed uit de verf, maar het blijft van hoogstaande kwaliteit door zijn slimme 3-decktechniek. Eind goed al goed, dit Zappa-eske virus kan zich in verscheidene stijlen nestelen en blijft vrolijk evolueren.

Peron

Worden we ooit oud en wanneer valt het doek definitief? Leef ik verder in de herinnering van velen of ben ik slechts een voetnoot in een hectische geschiedenis die nooit stopt en buiten proporties groeit, ieder dag opnieuw, en ten slotte explodeert? Is filosofie aan ons besteed of gaat dit alles schuil onder de noemer ‘cafépraat’? Ik ben vrij van zonden en vrij van gedachten, vandaag wil ik verdwalen, afdalen tot de essentie. Ik leg nog eens ‘Peron’ van dB op. Hij gebruikt weinig, geen woorden. En ook zijn muzikale output is erg beperkt, niets meer dan wat strikt noodzakelijk is. Minimal Music & Other Things is de slogan van het platenlabel. Ik vraag me af hoe het werk van Japanner Ryoji Ikeda klinkt als je het tempo versnelt, het toerental op hol laat slaan. Komt hij dan in de buurt van dB? Zijn mijn gedachten vrij of ben ik vastgeketend, voor eeuwig verbonden met mijn voorgeschiedenis? ‘Maybe’ heet de afsluiter van de plaat. Gortdroog, niets minder dan de basis, een baslijn en een krukdroge beat gekruid met minieme stuiterende glitch en toch een uitstekende dansplaat. Modern en halfvisionair, de essentie maar toch een slag minder essentieel. Ik versnel het tempo, dik de klanken aan. Mossa, Jeremy Petrus, is mijn reisgezel. Cynosure heet zijn label en zijn thuisbasis is Montréal. Een metropool van de moderne danscultuur, een tempel van de goede smaak. Zijn buurjongens heten Crackhaus en Deadbeat. Ook hij is -alhoewel anders- niets minder dan een toekomst voor de housemuziek. Meer funky, meer zijsporen, een voller van geluid, maar vooral meer. Volbloed Housemuziek, ik ben vrij van zonden.

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!