Over Maschinenfest Part II – 2015

De aandachtige toeschouwer zal het woord ‘Maschinenfest’ bijzonder vaak zien opduiken in het gelimiteerde (100 cassettes met downloadcode) releaseschema van dit Berlijnse label. Het driedaagse festival in de Turbinenhalle (Oberhausen) viert al sinds 1999 vooral de noisy ritmische industrial die we kennen van labels als Ant-Zen, Hands, of Ad Noiseam, met af en toe enkele lichtere of zwaardere toetsen. Tot de laatste categorie mogen we zeker Control rekenen, het power electronics vehikel van Thomas Garrison. Hij manifesteert zich als een verstedelijkte stammenhoofdman die heel erg boos op ons is, en ons liefst met de neus naar beneden ziet liggen in een poel van bloed, dood en verderf. Wanneer hij zijn met effecten beladen stem laat uitwaaieren doet hij wat aan de gecontroleerde dominantie van Con-Dom denken. Toch heeft de muziek van Control ook atmosferische kwaliteiten wanneer bijvoorbeeld met samples en noise een geluidsmuur wordt opgetrokken die ‘The New Death’ heet. Het soort sfeer dat je in je eigen woonomgeving enkel kan benaderen door in de persmachine van een vuilniswagen te springen. We moeten hier eerlijk in zijn: de complexe industriële popmuziek van het Zweedse Sanctum heeft nooit de weg naar ons hart gevonden. Zelfs voor een extremistisch eclectisch fenomeen als (pv), stopt Sanctum net iets teveel invloeden en stilistische omschakelingen in één track. In combinatie met de wissels tussen mannelijke en vrouwelijke zang, riep Sanctum destijds vooral beelden op van tangen en varkens. Blijkbaar waren we niet de enigen die tot deze conclusie kwamen, want zowel de zangeres als de celliste hielden het intussen voor bekeken. Behalve de stemsample houdt iedereen braaf het mondje dicht tijdens de knappe soundtrack-achtige opener ‘Let’s Eat’, maar dat is uitstel van executie. Een beestachtige kreet tijdens de intro voorspelt weinig goeds, en vanaf de eerste vocale seconden geconstipeerd gebrul van ‘Shine’ weten we weer waarom we in 1998 zelfs de mooi vormgegeven 10inch ‘The Answer To His Riddle’ naar de tweedehandsmarkt verwezen. Sanctum blijft een schoolvoorbeeld van te nemen of te laten in het vocale departement: zo extreem dat de stem alle aandacht van de muziek afleidt. Onze keuze is allang gemaakt. Morthound (oorspronkelijk Morthond) is het sinds vorig jaar her-opgestarte dark ambient project van Benny Nilsen (Hazard), een naam die wel instinctief positieve connotaties oproept. In die mate zelfs dat we het betreurden toen Morthound in 1994 ten ruste werd gelegd. ‘Kistor Av Is’ grijpt met twee monstertracks van meer dan twintig minuten terug naar de begindagen van ‘Death Time’ (1991) toen de ambient nog overschaduwd werd door een stevige death industrialinvloed. Als er hier echo’s van stemmen waar te nemen zijn, komen ze uit een doodskist, begraven in het ijs. De keerzijde roept wel de grandeur op van de periode toen Cold Meat Industry dit genre domineerde: we verdwalen in een onbekend woud, horen in de verte metaalgekletter, en iemand die een twee meter diepe put graaft.

tekst:
Peter Vercauteren
beeld:
Control_Over_Maschinenfest
geplaatst:
do 10 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!