Blijkbaar is het groot nieuws want iedereen begint erover dat DJ Shadow zijn eerste dubbelalbum heeft uitgebracht. Zo’n prestatie is dat eigenlijk niet, want als je genoeg nummers over twee schijfjes verdeelt, kom je er wel. Dat lijkt de beste man ook gewoon gedaan te hebben: tachtig minuten muziek (exclusief bonustracks) zonder al te scherpe selectie. Op de eerste, in principe instrumentale cd verliest hij zichzelf nogal eens in nummers die niet veel meer om het lijf hebben dan verschuivende drumpatronen (‘Juggernaut’ is het DJ Shadow-equivalent van een protserige progrock-gitaarsolo) en tandeloos orkestraal werk –nog zo’n noviteit. Op andere momenten weet hij gelukkig fijne, enigszins paranoïde nummers neer te zetten waarop zijn kenmerkende muterende drumritmes samengaan met ‘Stranger Things’-synthesizers. Consistenter is cd 2, waarop DJ Shadow een flinke selectie bekende en minder bekende rappers uitnodigt. De grootste namen zijn Nas, drie leden van de Wu-Tang Clan, Run The Jewels en De La Soul. Op die energieke laatste na klinken de beroemheden routineus of zelfs een beetje futloos. Datzelfde geldt voor de gemakzuchtige technologiekritiek –van een hoog ok-boomer-gehalte–, en eigenlijk ook DJ Shadow zelf. Met zoveel middenmoot is ‘Our Pathetic Age’ een te lange zit geworden.
