Ortega, een luidruchtig maar tegelijk verrassend genuanceerd collectief uit Groningen, draait alweer een hele tijd mee, wat zorgt voor een vlotte dynamiek en een indrukwekkende discografie. Met ‘Sacred States’ is daar dit jaar een nieuw hoofdstuk aan toegevoegd.

Blozen

‘Sacred States’, de nieuwe boreling van Ortega, wordt door maar liefst drie verschillende labels bestierd: de cd wordt uitgebracht door het Gentse label Consouling Sounds, de vinyl door het Duitse Narshardaa Records en de cassette (jazeker) door Tartarus. “Dat laatste is mijn eigen tape only-label, dus dat lag voor de hand”, lacht frontman Richard Postma.
“Consouling Records is een fan van het eerste uur en wilde graag nog eens iets met ons doen, dus ‘Sacred States’ was een prima gelegenheid. Wat Narshardaa betreft: die hebben zo veel geld en moeite in onze vorige plaat gestoken, dat we het niet meer dan eerlijk vonden om hen te betrekken bij onze nieuwe langspeler en het label op die manier goed in de kijker te zetten.” Dat lijkt geen windeieren te leggen want de band is verbaasd over de hoeveelheid positieve aandacht die ‘Sacred States’ al heeft gekregen. Postma: “Het gaat erg goed. Ik moet vaak blozen als ik de recensies lees. Ik had nooit gedacht dat zoveel mensen de plaat zouden begrijpen. Dat vind ik erg mooi. Ik heb al die recensies dan ook uitgeknipt en boven mijn bed gehangen. Ik ben er een nieuw behangetje van aan het maken (lacht). De verkoop loopt dan ook prima.”

Mengelmoesje

Ortega is niet voor één gat te vangen: de omschrijvingen gaan van post-metal/sludge/ doom-band tot sludge of doom in de zuiverste vorm, met overduidelijke invloeden van drone en shoegaze. Een hele mond vol dus. “Klopt. Ik heb zojuist op onze Facebook-pagina het genre verwijderd en vervangen door loud. Dat vat ons geluid nog het beste samen. Mensen nemen wat ze op internet lezen namelijk veel te serieus. De beste definitie die ik tot dusver heb gelezen is ’a postmetal band that plays primitive Melvins riffs really loud.’ Daar kan ik wel mee leven. Puristen, aanhangers van doom, sludge, en noem maar op zijn eerlijk gezegd teleurgesteld in Ortega, want we houden niet vast aan een enkele stijl. We zullen altijd doen wat we zelf tof vinden. Verder zijn we ook geen echte metalheads. We proberen gewoon keiharde muziek te maken en het resultaat is een mengelmoesje, een potpourri van hard spul.”

Michael Gira

“We komen allemaal uit bands die korte nummers maken, dus voor ons was het een uitdaging om langere nummers te maken, gebaseerd op een jam en met een atmosfeer, maar die toch de hele tijd boeiend blijven. Maar er mag ook niet te veel gebeuren: je wil de luisteraar niet uitputten. Bij ons gaat het eerder om de sfeer en het gevoel, dan om de compositie.”
Elk nummer is een avontuur, een reis met structuur en spanningsbogen. ‘Sacred States’ gaat ook letterlijk over een reis, zij het een spirituele. Waar de band op eerdere platen rond een nautische thematiek werkte – de groepsnaam verwijst naar kapitein Ortega van De Snorkels – geïnspireerd door het werk van onder anderen Jules Verne en H.P. Lovecraft kozen ze deze keer voor een heel andere aanpak. “We werden er steeds serieuzer in, introspectief zelfs. Zo zijn we nu bij een sjamaan beland die een zielenreis doormaakt, op zoek naar de hoogste staat van bewustzijn. Hij kijkt vanuit een afgrond naar boven en probeert boven zichzelf uit te stijgen. Die reis gaat natuurlijk fout… ‘Sacred States’ is een soort waarschuwing: het gaat erom dat je niet naast je schoenen moet lopen. We kunnen niet heilig zijn, we zijn gewoon mensen van vlees en bloed.”
Heeft de band nog wensdromen? “Ik zou graag eens een nummer maken waar Michael Gira van moet kokhalzen. Hij mag zelfs gewoon in een hoekje van de studio à la David Lynch zwijgend naar ons zitten staren. Dat zou vast voor een dominerende sfeer zorgen, en voor rare, pijnlijke composities. Het schijnt een verschrikkelijk persoon te zijn. lachend: Ik zou al bang zijn als hij op de wc naast onze oefenruimte zat.”

Dit artikel verscheen eerder in GC #137.

Discografie