Hunter Hunt-Hendrix ziet het groots. Ze is met haar band Liturgy toe aan haar vijfde album. Waar we voorheen haar transcendentale black metal, zoals ze het zelf noemt, redelijk goed wisten te waarderen, is dat allerminst het geval met deze worp. Grootheidswaanzin, een streven naar nog pompeuzer dan Richard Wagner het ooit voor elkaar kreeg. Bombast waar elk lichaamsdeel de stuipen van krijgt, waar onze oren van kokhalzen zoals ze vroeger alleen deden als Salim Seghers dreigde een duet te zingen met Eddy Wally. Op eerdere platen vonden we al eens dat ze black metal speelde die de sfeer had van vroege Swans en Glenn Branca. Deze keer vergaloppeert ze zich en zitten de stukjes furieuze black metal gewrongen tussen soundscapes die nergens op slaan. Het hele album klinkt geforceerd, alsof ze te veel bij elkaar wilde proppen. Alsof de onderdelen niets met elkaar te maken wilden hebben, maar Hunt-Hendrix ze ondanks alles toch met elkaar wilde verenigen. Als het niet werkt, dan botst het maar. Het botst als een lege ton voor karnemelkpap, over datum, walgelijk van textuur en compleet over het paard getild. Neen, deze keer kan Liturgy ons absoluut niet overtuigen.