Even laat Arturas Bumšteinas, de Litouwse componist voor wie geen zee te hoog gaat, je in de waan dat vandaag alles normaal zijn gangetje zal gaan. Zacht strelende akkoorden blaast hij met een kerkorgel de ruimte in. Maar al snel komt zijn ware aard boven en trekt hij de pijpen en de registers scheef. En alsof dat niet genoeg is, mogen niets vermoedende bezoekers met veel gestommel de kerk betreden. Daar wacht hen een orgel dat koert en in zijn vuistje lijkt te lachen. Niets is op ‘Orgelsafari’ wat het lijkt. Het album bestaat uit een nummer van meer dan dertig minuten en een kort toetje als bonus -toegesneden op de lengte van een single. Dat ene lange nummer bestaat uit opnamen van organiste Gailė Griciūtė in een reeks Lutherse kerken langs de grens tussen de Duitse deelstaat Saksen en Tsjechië. Het is een reis geworden waarvan de verslagen elkaar overlappen, aangevuld met elektronische hervormingen. Deze muziek lijkt ontsproten aan de overgeprikkelde fantasie van Baron von Münchhausen, de kop in wolken van wonderbaarlijke kleuren, omcirkeld door een vlucht hongerige meeuwen. Een trip in alle betekenissen van het woord, met name de beste.