Rothkamm pakt zijn werk grondig aan, getuige daarvan het conceptueel sterk uitgebouwde gedachtegoed dat achter s mans nieuwe album Opus Spongebobicum schuilgaat. Veertig miniatuurtjes voor piano solo, met een totale speelduur van slechts vijfendertig minuten. De eigenlijke opname van het werk ontstond door middel van een computer. Rothkamm werkte de composities immers hoofdzakelijk uit op zijn pc om ze daarna door een digitale piano te laten uitvoeren. Uiteindelijk lijkt de pianoklank erg realistisch: door enkele frequentiekarakteristieken te veranderen bij de mastering en ook wat analoge ruis toe te laten, zou men (bijna) zweren dat het om een gewone piano-opname gaat. De muziek op Opus Spongebobicum deelt dezelfde, opmerkelijke, karakteristieken: de korte composities zitten vol traditionele effecten, modulaties, allerlei melodiewendingen en spanningselementen die typisch gebruikt worden in de traditie van de zogeheten ernstige muziek; af en toe wordt de indruk gewekt dat het zelfs om improvisatie gaat. Doch bij aandachtige beluistering valt meteen op dat de muzikale themas heel wat minder om het lijf hebben dan doorgaans in de klassieke muziek het geval is. Rothkamm speelt dus een gesofisticeerd spelletje blufpoker met de luisteraar. Afhankelijk van diens praktische muzikale kennis wordt hij overdonderd of doorziet hij het rookgordijn. En dat maakt de cirkel rond: een aflevering van Spongebob Squarepants ervaart een volwassene tenslotte ook heel anders dan een kind.
