Opositor

De muziekorganisatie Trytone, met eigen label, heeft van meet af aan laten horen hoe divers en spannend het (Nederlandse) jazzlandschap eruit ziet. Als bewijs daarvan heeft het weer twee uitstekende cd’s uitgebracht. Een groep die al regelmatig door het label werd uitgebracht is Bite The Gnatze, een gezelschap rond componist en gitarist Paul Pallesen. Het nieuwe ‘Peeling Off Slowly’ bevat weer een mengsel van gecomponeerde jazz met verrassende harmonieën, melodieën die vloeiend en dan weer hoekig zijn, met ruimte voor improvisatie en humor. De composities kunnen daardoor het ene moment lijken te verwijzen naar oude stijl jazz, zoals ‘Blues Under The Kilt’, of te refereren aan Thelonious Monk, om dan een hoek om te slaan en de luisteraar ineens in een andere sfeer te plaatsen. Daarbij valt op hoe fraai, ook in vrije improvisaties, de instrumenten samen klinken. Alle muzikanten stellen het groepsgeluid voorop. Hoe verrassend ze de klanken van hun instrumenten kunnen combineren laat ‘A Bright Light On An Empty Sofa’ horen, een ingetogen compositie waarin lapsteelguitar, bouzouki en klarinet samenkomen. In het volgende stuk wordt er weer flink op los geswingd. Terwijl het afsluitende titelnummer weer de grens met modern gecomponeerde muziek opzoekt.
Ook ‘Opositor’ van het trio rond saxofonist en klarinettist Natalio Sued biedt een mooie mix van gecomponeerde en geïmproviseerde muziek. Sued, van geboorte Argentijn, woont sinds 2001 in Nederland en is hier muzikaal geschoold. Samen met Raphael Vanoli (gitaar, effecten) en Gerri Jäger (drums) vormt hij een trio dat jazz en improvisatie graag voorziet van rock-elementen. De toon zet het drietal met ‘Do, Dici?’. Na een kalm intro met een licht vibrerend saxgeluid gaat de muziek over in een hoekige melodielijn, uptempo drumwerk en strak gespeelde, afgemeten klanken van de gitaar. Na een vrij intermezzo van de drummer gaat de openingstrack verder met vervormde gitaarslagen en een grommende blazer. ‘Opositor’ heeft een uitstekende balans tussen mooie en strak gespeelde melodieën enerzijds en sfeervolle geluidslandschappen anderzijds (zoals de metalige klanken van Vanoli en het geritsel en gerinkel van Jägers percussie in ‘Los Venenos’; tussen zachtheid en kracht. Vaak is dat binnen een nummer, maar ook tussen nummers. ‘Zamba Satie’ is een kalm, mooi nummer, ‘Rock, Nena!’ doet waar de titel toe aanspoort. Toch lijkt de cd vooral gekenmerkt door die fijne afwisseling van jazz en improvisatie die uitmondt in abstracte, sfeervolle soundscapes.

tekst:
Robert Muis
beeld:
NatalioSuedRaphael_Opositor
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!