Christine Ott is vooral bekend vanwege haar favoriete instrument, de Ondes Martenot, een vroeg elektronisch toetsenbord dat een beetje klinkt als een theremin. Daarmee was ze te gast bij onder meer Tindersticks, This Immortal Coil en de band van Yann Tiersen. Maar met haar tweede soloalbum lijkt ze een beetje weg te willen komen van het instrument, want op vrijwel alle nummers staat de piano centraal. Daar speelt ze hoofdzakelijk mooie miniatuurtjes mee, die zo uit een soundtrack van Tiersen zouden kunnen zijn gekomen. Soms vergezeld door een melancholische cello, dan door vegende drums en een dubbele bas, en op andere nummers door de vertrouwde Ondes Martenot, die afwisselend klinkt als een fluit en een operazangeres op een oude 78-toeren-plaat. De pianopartijen zijn redelijk simpel van compositie, met veel herhalende thema’s, maar ontwikkelen zich gaandeweg gedurende de nummers. De laatste twee tracks zijn een stuk experimenteler. Het eerste klinkt als de score voor een nachtmerrie-scène, met nerveuze strijkers en een hoofdrol voor een bibberende Ondes Martenot. Op het tweede wordt met gedragen stem een post-apocalyptische liefdesverklaring aan de natuur voorgelezen, die wordt uitgeluid door Otts piano, tot alleen stilte overblijft. Het proberen waard voor liefhebbers van Library Tapes, Peter Broderick en alle dingen solo-piano.
