One Foot In The Flesh Grave

Wailin Storms wist iedereen die van een stevige portie noiserock en donkere wave houdt, te verrassen met hun ijzersterke album ‘Sick City’ van vorig jaar. Het Poolse Antena Krzyku, dat de plaat uitbracht, besloot om ook het vroegere werk van de band opnieuw beschikbaar te maken. Daar kunnen we alleen maar blij om zijn, want zowel voorganger ‘One Foot In The Flesh Grave’ (2015, Magic Bullet Records) en de twee eraan voorafgaande, in eigen beheer uitgebrachte en nu op één cd gebundelde ep’s (‘Shiver’, 2014 en ‘Bone Coloured Moon’, 2012) verdienen nog steeds onze aandacht. Oorspronkelijk komt de band uit Corpus Christi, Texas maar opereert, na enkele bezettingswissels, inmiddels vanuit Durham, Noord-Carolina. Het kwartet liet op ‘Sick City’ een uitgepuurde mengvorm horen van noiserock met vooral aan Bauhaus refererende wave, waarbij ook zanger Justin Storms een beetje klinkt als Peter Murphy met een likje Nick Cave om zijn stemgeluid af te ronden. Voor muziekliefhebbers als ondergetekende is het altijd leuk om te horen hoe een band uiteindelijk tot zijn ware geluid is gekomen, zeker als die net als Wailin Storms een superplaat hebben gemaakt. Neem gewoon openingsnummer ‘Never Forget’ van ‘One Foot In The Flesh Grave’ om vast te stellen dat het alleen een kwestie was van rijpen tot de nummers net dat tikkeltje extra punch kregen. Het evenwicht zit in de meeste nummers nog niet honderd procent juist, zonder dat we hiermee willen gezegd hebben dat ze slecht zijn. Integendeel. Een nummer als ‘Light As A Feather Stiff As A Board’ is pure noisy postpunkklasse. De vijf nummers van ‘Shiver’ zijn al een voorbode van de succesvolle vermenging van genres van ‘Sick City’. Het swampy gevoel, een van de belangrijke kenmerken van Wailin Storms, is nog sterker aanwezig, al ligt de focus op noiserock. Alleen opener ‘Down In South Texas’ is een beetje gewoontjes, terwijl nummers als ‘Viking Funeral’ en ‘Shiver Shiver Shiver’ gelijke delen Bauhaus en The Scientists in zich hebben. De vier nummers op debuut ‘Bone Coloured Moon’ werden nog ingeblikt als duo, met uiteraard bandleider Justin Storms al aan boord. Het klinkt allemaal nog prematuur. Een beetje zoekend, de drang tot nummers makend niet kunnen beteugelen, al heeft Storms zijn draai en de juiste kompanen nog niet gevonden. Hij kiest hier uitdrukkelijk voor blues, maar het komt zelden echt uit de verf. Deze ep werd dan ook twee jaar eerder opgenomen dan zijn opvolger, en is vooral voor de bandgeschiedenis echt van belang.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
WailinStorms_OneFootInTheFleshG
geplaatst:
zo 8 apr 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!