One Day You’ll Miss Today

‘One Day You’ll Miss Today’ van het Romeinse kwintet Irina Nëstor verscheen al in maart in hun thuisland. De band, met leden die eerder in gerenommeerde Romeinse bands als Rocky Horror Fuckin’ ShitSparkling Elements en Two Naked Oceans speelden, is sinds 2017 actief. Hun album krijgt nu ook een Europese release. Liefhebbers van de iets avontuurlijker postrock zullen daar ongetwijfeld blij van worden. De Italianen brengen namelijk wel instrumentale muziek maar weigeren stereotype postrock te spelen. Al is en blijft het moeilijk om niet te worden vergeleken met in dit geval bijvoorbeeld Mogwai.

Wat maakt het uit als het heel goed wordt gebracht en de vijf ook nog eens proberen op geraffineerde wijze elementen uit IDM, triphop en ambient binnen te smokkelen? Een mooi voorbeeld daarvan is ‘Hawaii’ waar de synths de dansbaarheidsfactor geleidelijk aan de hoogte in stuwen en er van postrock nauwelijks nog sprake is. Na dit nummer lijkt het vet een beetje van de soep te zijn. Het resterende trio nummers klinkt te braaf en te voor de hand liggend om tot op het einde te boeien. Vijf van de acht nummers die boeien, dat is al bij al verre van slecht voor een debuut.

Ook een Italiaan maar dan uit Turijn is Paolo Spaccamonti, een begenadigd gitarist die eerder onder meer met Paul BeauchampStefano Pilia en Jochen Arbeit samenwerkte, benevens scores voor stille films, soundtracks, televisiewerk voor de RAI en samenwerkingen op het podium met Ben Chasny (Six Organs Of Admittance), Jim White (Dirty Three), Julia Kent en Damo Suzuki. Voor ‘Volume Quattro’ nodigde hij alleen Davide Tomat uit, die een beat mocht verzinnen bij ‘Ablazioni’. Voor het overige is het alleen Spaccamonti met zijn gitaar die we horen, vervormd en bewerkt, dat spreekt. Drones zijn het niet echt, daarvoor zit er teveel variatie in het spel.

Spaccamonti hanteerde voornamelijk de mogelijkheden van de studio waarin hij aan de slag ging om sfeer op te bouwen, om zijn gitaarpartijen ruimte te laten creëren, als spoken die op jacht zijn. ‘Paul Dance’ is wat de titel zegt, een bijna dansbaar stukje gelaagde improvisatie, terwijl ‘Fumo Negli Occhi’ iets mee heeft van Sunn O))). Divers, intrigerend en verslavend tegelijk behoort dit ‘Volume Quattro’ tot het beste dat we tot nu toe van Spaccamonti mochten beluisteren.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
IrinaNestor_OneDayYoullMissTod
geplaatst:
ma 13 apr 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!