“Look back, look back. Hold on to the past”, bromt Samual Herring in Where I Found You, waarmee hij de perfecte genre omschrijving geeft van de synthpop waarin Future Islands baadt. Een strenge blik op het verleden gericht, zonder knipoog, zonder glimlach, pure pastiche. Luisteren naar On The Water, het derde album van dit trio revivalisten, heeft iets van een karaoke-avond vol onbekende jaren 1980 hits. Stuk voor stuk zitten de nummers goed in elkaar, new wave zoals new wave hoort te klinken, maar met weinig extras of grote stappen naar een toekomst. Future Islands biedt ook op deze plaat niet veel meer dan het verleden, sfeervol hangend tegen de dark wave. Maar voor de meer avontuurlijke geest biedt On The Water weinig tot geen uitdaging, met hier en daar een te sterke verwijzing naar New Order of OMD. Anders is dat met Dracula van het Amerikaanse trio Nurses. De dreigende mix van surfpop, disco en synthpop refereert weliswaar aan hetzelfde tijdperk als Future Islands, maar de invulling is veel vrijer en daarmee avontuurlijker. Nurses lijkt juist voortdurend uit op het uitdagen van de luisteraar door steeds net weer een andere draai aan de nummers te geven dan je als luisteraar verwacht. En dit zonder de basis, het popliedje met de hook, uit het oog te verliezen. Dracula klinkt als de jaren 1980 zo als zij in het verraderlijke en vervormende geheugen zijn gevestigd. Een samenvoeging van stromingen die vaak niet eens naast elkaar hebben bestaan op geheel overtuigende wijze samengebracht. Nadeel van deze band zal achter altijd de stem van Aaron Chapman blijven. Een typisch liefde-of-haat-gevalletje. Of je laat je opzuigen door de uitgesproken stem of je bent bij elke uithaal enorm geïrriteerd. Maar verder biedt Nurses alles wat je van een revivalband kunt hopen; een trouwe blik op het verleden, maar met de neus op de toekomst.
