Na de spooky trip van ‘Impossible Symmetry’ (2012) en de verstikkende sound van de twee ep’s die er op volgden, gooit Luke Younger het voor zijn tweede lp voor PAN over een andere boeg. Zijn allereerste album, ‘Impasse’ (2008), was een caleidoscoop van loops, en op ‘Olympic Mess’ heeft hij die techniek opnieuw ontdekt. Na een collageachtig openingsnummer, dat qua geluid aan de vorige plaat doet denken, maar ook veel warmer is, zakken we op het tweede nummer meteen in een spel van golvende tonen, drones en bassen. Younger noemde loop based industrial als een van de invloeden van deze plaat (zie het interview in het vorige nummer), daarmee verwijzend naar bands als Non en hele oude Severed Heads. Tegelijk mist de plaat het agressieve van industrial (of het absurde van die tweede band); in plaats daarvan wordt de sfeer sterk bepaald door de andere grote invloed, dubtechno. Onderdompeling, hypnose, het zijn de kernbegrippen van veel nummers op de plaat. Het traag stampende onderwatergevoel van ‘Outerzone 2015’ brengt Monolake en ander Chain Reaction-acts in herinnering, net als de diepe akkoorden op ‘Fluid Cloak’. Nummers verlopen van een stuwend begin naar een tweede helft waarin de meer intuïtieve stijl van componeren van de voorgaande Helm-platen herkenbaar is. Net als op Holly Herndons ‘Platform’ is er tegen het einde opeens een nummer dat alleen bestaat uit het gefluister uit een ASMR-video. Het breekt de flow van het album volledig, maar dat was dan ook Youngers bedoeling. Het kan niet verhullen dat hij met ‘Olympic Mess’ misschien wel zijn beste album heeft gemaakt.
