Olympia

Austra’s ‘Let It Break’ (2011) was een zeer geslaagde synthese van lichtvoetige synthpop en gotisch drama. Leadzangers Katie Stelmanis had niets van wat Zola Jesus zo vermoeiend maakte, en wel alles in huis om pakkende liedjes te schrijven. Er was misschien maar een enkel echt hoogtepunt (‘The Beat And The Pulse’), maar de rest was goed genoeg om ook de plaat als geheel een sterk debuut te laten zijn. Nu, twee jaar later, is er ‘Olympia’, waarop het drama van de eerste lp voor een groot deel is ingeruimd voor een lichtvoetiger en dansbaarder geluid. Niet dat er een housedreun onder ligt, maar veel nummers worden begeleid door een four to the floor-beat, en de synthpop sound van de eerste plaat is doorgeschoven naar iets wat we voor het gemak ‘indiedisco’ zullen noemen (mid-periode New Order, zeg maar). Dat is allemaal prima, maar hoewel de band nog steeds sterke liedjes weet te schrijven, zoals ‘Painful Like’, is de emotionele dynamiek van deze plaat veel minder dan die van de voorganger. Daardoor zijn er veel nummers die je weer vergeten bent, zodra ze voorbij zijn zoals ‘We Become’ en ‘Annie (Oh Muse, You)’, en laat de plaat als geheel een nogal zouteloze indruk achter. ‘Olympia’ eindigt wel nog redelijk sterk, waarbij de rare productie en echte drums op ‘You Changed My Life’ opvallen, voordat met ‘Hurt Me Now’ het slepende drama even terugkeert. Het is begrijpelijk en op zichzelf toe te juichen dat Austra haar geluid verder heeft willen ontwikkelen, maar het uiteindelijke resultaat is helaas maar ten dele de moeite waard.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
Austra_Olympia
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!