Voor zijn vierde album laat Zeno van den Broek zich inspireren door de monotone symfonie (1949) van Yves Klein. Machinist blijft echter uit de buurt van extremen, en laat de tonen veel minder lang en gevarieerder uitwaaieren dan één toon per twintig minuten, en bijgevolg valt het zelfs nauwelijks op dat ook stilte een belangrijk deel van de oorspronkelijke compositie uitmaakt. Mono Tone In d is in elk geval goed voor een aangename zweefvlucht van net geen tweeëntwintig minuten. Het titelnummer vult de andere helft van deze cd met live geïmproviseerd materiaal. De golvende gitaardrones blijven primeren, maar het klankenpallet is rijker dankzij de inbreng van nevengeluiden van de versterkingsapparatuur, omgevingsgeritsel en gecontroleerde noise. Of What Once Was zal dus zeker in een goed oor vallen bij liefhebbers van de gitaarexperimenten van Oren Ambarchi of het minimalisme van Microphonics.
