Instrumentale, naar rock neigende muziek hoeft niet altijd de noemer postrock te krijgen of te dragen. Het kan ook gewoon mooie muziek zijn, stijlvol van aard, divers en zonder de wisselwerking zacht/hard. De zes nummers op het debuut van Feeling Of Presence, onder deze noemer dan toch want Andreas Hack maakte eerder furore met zijn band Frequency Drift, zijn voornamelijk ingetogen en ietwat dromerig. Hack deed het meeste zelf, al deed zijn kompaan en vroegere bandmaat Nerissa Schwarz ook een stevige duit in het zakje met haar elektrische harp en mellotron. Het zijn net haar accenten, bovenop drums (Wolfgang Ostermann), elektrische gitaar, analoge synthesizers en allerlei akoestische instrumenten die Hack zelf bespeelt, die voor een meerwaarde zorgen. De naar soundscapes en ambient neigende nummers – die het nooit worden door de uitdrukkelijke aanwezigheid van de drums, melodie en ritme – krijgen een speels karakter door de toevoegingen van Schwarz. Zachte elektronica voert de boventoon op ‘Flurorescent Detail’ en de mellotron (we dachten eerst aan een xylofoon) op ‘Hollow Innocence’ neemt ons helemaal in. Tot in de puntjes afgewerkt waardoor elk detail perfect overkomt, is precies wat dit album nodig had om te overtuigen en dat doet het over de hele lijn.
Glasgow Coma Scale – niet uit Glasgow afkomstig, maar uit Frankfurt – trekt wel volop de kaart van postrock, al is er ook ruimte voor stoner; en introduceert de band voor het eerst wat zang, weliswaar net even anders dan anders, in afsluiter ‘One Must Fall’. Het is voor het trio trouwens allemaal een beetje anders, want Piotr en Marek Kowalski lijfden een nieuwe drummer in (Lala Adamowicz) en de band was dermate geïnspireerd door het artwork voor de plaat dat ze opener ‘Orion’ er deels op inspireerden. Het zijn meteen de twee nummers die eruit springen en dat komt puur omdat de overige vier stukken doorsnee goedgemaakte postrock zijn en blijven. Niets meer dan dat. ‘One Must Fall’ heeft net dat tikje extra power waardoor het nummer blijft hangen, ook omdat het eigenlijk het enige is dat ons echt weet mee te slepen, en dat staat dan nog los van de poppy aandoende koortjes die plots opduiken. Leuk om eens te hebben gehoord, maar onthouden zullen we hen niet.