Obelisk

Black Table uit New York bestaat sinds 2010, bracht in 2012 debuut ‘Sentinel’ uit en komt nu, na veelvuldig toeren, met een opvolger. De hoes van het album ziet er veelbelovend uit en de band pretendeert een avontuurlijke kijk op het metalgenre te hebben, maar we vinden daar eigenlijk niet zoveel van terug. Black Table voegt een scheut hardcore aan het geluid toe, poogt te doseren tussen snel, atmosferisch en opbouwen, maar weet steevast net niet volledig te overtuigen. Neem ‘Cromagnon’: net geen zeven minuten duurt het nummer. Tijd genoeg om zorgvuldig op te bouwen naar een climax. De opbouw is echter te eentonig, gaat snel vervelen ook nog, en als de schreeuw dan invalt, is die te monotoon of overtuigend. Alsof het zo hoort maar de man er eigenlijk geen zin in heeft. En dat is een beetje het euvel van ‘Obelisk’. Het is te veel doen omdat we nu eenmaal in dit genre beland zijn, maar echt graag spelen we het niet. Meraine, op hetzelfde label, is een voor ons onbekende Duitse hardcoreband die na een demo nu zijn debuut uitbrengt. Even googelen levert voornamelijk op dat Google denkt dat wij niet kunnen typen en we krijgen alleen hits betreffende migraine. Akkoord, veel mensen zullen tijdens het luisteren van dit album een migraineaanval krijgen. Google bewijst nog maar eens absoluut geen betrouwbare zoekmachine te zijn. Soit. Het kwartet, Jan, Simon, Joti en Flo (meer willen ze niet kwijt) gooiden blijkbaar een groepslid buiten en vinden dat hun songs maar voor zichzelf moeten spreken. Zelf noemen ze het noise, maar eigenlijk is het vooral hardcore wat we horen met hier en daar een sferische passage. Zeker niet slecht gedaan, maar ook niet om over naar huis te schrijven. Het Vlaamse Téras, waarvan zanger / gitarist Jelle Spruyt en tweede gitarist Fredrik Janssens eerder bij MD speelden, brengen op ‘Pandora’ een zeer behoorlijke mix van thrash en deathmetal. De band opent de plaat sfeervol met ‘Beginnings’, al kan het kwartet (verder nog bassist Olivier Puttaert en drummer Sam Stoelzaet) het ook hier niet laten om een stevige thrashriff te laten horen en de behoorlijk extreme zang van Spruyt mag hier een voorproefje afleveren. Vanaf ‘Dawn Of Tim’ gaat de thrashkraan helemaal open. De band probeert wat variatie in te brengen met tragere en / of atmosferische fragmenten maar de nadruk blijft liggen op meedogenloos rammen. Vernieuwend klinkt ‘Pandora’ nergens. Vervelen doet de plaat net niet, doordat Téras zelf ook doorheeft dat variatie in dit genre van levensbelang is. Onderdoen voor veel gelijkaardige bands hoeven deze Vlamingen zeker niet, maar hoog boven het maaiveld komen ze evenmin.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
BlackTable_Obelisk
geplaatst:
ma 8 jan 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!