Oase in de woestijn

Elk jaar opnieuw vallen we in herhaling als we het over het Genkse Absolutely Free Festival hebben. Dit is één van de warmste festivals van de zomer. En dit jaar was dat niet alleen figuurlijk het geval.

Voor drie lege batterijen mochten we ons afgelopen zaterdag weer laven een uitstekende samengestelde affiche met het beste jonge (en iets minder jonge) geweld uit de Belgische indiescene aangevuld met een paar bekende en minder bekende buitenlandse namen. En moeten we u vertellen dat het ook afgelopen weekend broeierig heet was?

Ons gesmolten brein heeft enkele dagen nodig gehad om te herstellen en de herinneringen terug samen te puzzelen.

Onze eerste herinnering was de Brugse postpunk meets shoegaze van Sunflower. En dat betekent dan ook dat we jammer genoeg een paar dingen eerder op de dag hebben gemist. Zoals het ons al vaker getipte Peuk en het gestoorde Ugly Weirdo. Maar Sunflower dus. Ze waren geweldig blij om hier te staan. Dat hebben ze maar een keer of acht herhaald. Terecht blij trouwens want de catchy melodieën dwarrelden over elkaar heen terwijl de zang soms lekker schuurde. Uitkijken dus naar meer werk van hen.

Even later ging het er in de XPRMNT-tent is chaotischer aan toe. De wereld is om zeep en het Gentse Youff maakte de soundtrack. Brokken ogenschijnlijk ongestructureerde waanzin afkomstig uit hun debuut ‘Et Cetera’. Het geschreeuw in de contactmicrofoon die geplakt werd op de keel van de zanger, de wel zeer hoekige baslijnen, de snerpende gitaarlijnen. Het lijkt op het eerste gehoor waanzin, maar onder die dwarse laag zitten gewoon een aantal kopstoten verborgen die het einde van de wereld recht aan doen.

Afgelopen najaar trok Few Bits door Europa in het kielzog van The War On Drugs. En dat op uitnodiging van frontman van Adam Granduciel. We begrijpen die keuze goed. De band rond Karolien Van Ransbeeck speelt hier ook gewoon een set met meer dan degelijke indierock die beïnvloed is door country, shoegaze en dromerige popmuziek. Op zo een warme dag rond 17 uur komt dat dan ook perfect binnen in ons stilaan gesmolten brein.

Daarna volgde in de XPRMNT één van de hoogtepunten van deze editie van AFF. Public Psyche ontstond uit de asse van Rape Blossoms en overgoot op hun debuut ‘No New Violence’ van vorig jaar postpunk met fikse laag lo-fi dubby krautrock en stevige synths. Het resultaat was ook hier weer zeer verslavend. Dansend aan de rand van de vulkaan zoals in ‘New Days’ of ‘Desire Lines’. Verschroeiende set waarna wij even op adem gingen komen bij de hiphop van Aria. Muziek recht uit de nabijgelegen cité van Opglabbeek.

Een ander, en misschien wel hèt, hoogtepunt was de show van Fornet. Vijf jonge snaken uit het nabijgelegen Bree die stoeien met krautrock en postpunk. Ze hebben één cassette uit op het aan Whispering Sons gelieerde label Sentimental. Op basis daarvan waren wij al meer dan benieuwd naar dit optreden.  Die barstte al van de energie, maar wat het vijftal hier presteerde overtrof onze verwachtingen. Wij moesten spontaan denken aan de opwinding die we voelden toen we Viet Cong voor het eerst aan het werk zagen in Brussel. Snedig, scherp en opwindend. ‘Nie slech’, zeggen ze hier dan.

Zoals gezegd stonden er ook een paar buitenlandse namen op de affiche. Zo was er de hipsterindie van Omni. Die kampen live een beetje met hetzelfde probleem als op hun twee platen. Ze kunnen een goed nummer schrijven, alleen is dat altijd hetzelfde nummer. Bijna hadden we gezegd dat hun optreden doodviel op een koude vloer, maar dat lukt hier vandaag nu ook weer niet. Nog zo een buitenlandse band die hier aantrad was het ook uit Atlanta, Georgia afkomstige Algiers. Gospel meets postpunk of zoiets. De band is ons al een paar keer getipt en we hebben ook al moeite gedaan om de platen te beluisteren. Om één of andere reden klikt dat niet in ons hoofd. En ook hier klikt dat niet. Kan gebeuren.

En met het hier exclusief spelende Sun Kil Moon hebben we een haat-liefde verhouding. Mark Kozelek is gekend als een notoir slechtgezinde mens, maar hij maakt wel goeie muziek met zijn huidige band of vroeger met Red House Painters. Vreemd genoeg was Kozelek hier vandaag blijkbaar behoorlijk goed gezind. Of zo leek het toch. Met de toenemende leeftijd declameert de man zijn teksten ook steeds meer en meer. Zijn kompanen zorgen voor de soundtrack bij de uitgesponnen teksten. Vaak rustig kabbelend, soms fel uithalend. Maar of het echt nog iets wordt tussen ons en Sun Kil Moon? Betwijfelbaar.

Na nog een lekkere portie fuzzy garagepop van het Nederlandse The Homesick hebben we ons jaarlijkse bezoek aan Genk afgerond. Dat de feestelijkheden daarna nog zouden worden afgesloten door Mauro en zijn Gruppo Di Pawlowski kon ons, ondertussen helemaal gesmolten, brein niet meer overtuigen. Hoe goed de vorige shows die we al zagen van dat waanzinorkest ook waren. Het was goed geweest.

Gelukkig zijn er dus in het stilaan verdorde Vlaamse festivallandschap nog kleine oases zoals deze te vinden. Deze vruchtbare plek in Genk waar de aandacht in de eerste plaats nog ligt op de basis van een goed festival: DE muziek. En die appeleert dan ook nog, zoals ze zelf terecht zeggen, aan de muzikale fijnproever. Dus geen plek waar het wemelt van de omhooggevallen BV’s die dagenlang rondhangen in de hier onbestaande backstage en ze slaan je ook niet plat met commerciële boodschappen.  Ze trappen de bezoeker wel subtiel een geweten door bijvoorbeeld te werken met echt lokale cateraars en een drankbeleid waar geen plaats is voor gesuikerde frisdranken. Dankzij het gebruik van herbruikbare bekers ligt het festivalterrein er zelfs na twee dagen nog piekfijn bij. Het kan dus allemaal wel en hopelijk kunnen ze deze vruchtbare oase nog lang laten overleven in Genk.

Gezien: Absolutely Free Festival – C-Mine, Genk – 4 augustus 2018

tekst:
Maarten Timmermans
beeld:
Fornet - Foto: Maarten Timmermans
geplaatst:
wo 8 aug 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!