Now We Are Timeless

Merge Records is zo’n label dat we nooit echt hebben gevolgd, maar waarvan toch zo nu en dan plaatjes opduiken die we leuk vinden. Sinds 1989 actief en voortgesproten uit de band Superchunk kiest het label resoluut voor het promoten van indierock en -pop. Heel wat van hun releases vinden we best wel aangenaam om te beluisteren, al blijft er zelden iets van hangen.

Dat zal ook wel het geval worden met ‘Now We Are Timeless’ van het kwartet Imperial Teen. Actief sinds 1996 en afkomstig uit San Francisco is dit inmiddels hun zevende plaat en de eerste die we horen. Twee dames en twee heren zijn het, die lekkere zomerse liedjes weten te schrijven (en spelen) waaraan niemand zich een buil zal vallen. Sprankelende indiepop waar tussen de tien liedjes geen zwak moment te bespeuren valt en wie weet met ‘We Do What We Do Best’ en ‘Don’t Wanna Let You Go’ zowaar twee nummers tussen zitten waarvan de kans bestaat dat we ze gaan onthouden. Leuk om te weten is dat Roddy Bottum nog bij Faith No More heeft gespeeld, Lynn Truell nog bij The Dicks en Sister Double Happiness speelde en net als Jone Stebbins deel uitmaakte van The Wrecks. Alleen Will Schwartz zat bij het ons onbekende Hey Willpower. Leuke indiepopplaat door een stel veteranen.

Het sextet Gauche komt uit Washington DC en speelt van die heerlijk vertrouwde rammelpunk waarop vooral de vrouwelijke leden hun stempel mogen drukken. In 2015 maakten ze al een ep met zeven nummers, waarvan er zes werden herwerkt voor dit debuut, aangevuld met vijf echt nieuwe nummers. Hier en daar doet de band wat denken aan Essential Logic, door de blazers en het huppelende van de liedjes. Discriminatie en andere bekommernissen over het huidige politieke klimaat vormen de onderwerpen voor dit DIY-collectief dat wil dansen en tegelijk een boodschap uitdragen. Leuk voor een feestje, maar eigenlijk ook niet meer dan dat. ‘Surveilled Society’ en ‘Boom Hazard’ zijn de beste nummers van deze ondergrondse kleurrijke versie van The B-52’s.

Tot slot is er het zesde album van Titus Andronicus. En zie, dit is er eentje dat we heel snel gaan vergeten. Stadionrock met een beetje punk om niet helemaal af te gaan als een gieter. Huiver mee met ‘My Body And Me’ of ‘Hey Ma’, nummers die klinken als een slechte kruising van Slade en Danko Jones. weg ermee, en snel.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
ImperialTeen_NowWeAreTimeless
geplaatst:
ma 13 apr 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!