Jij hebt toch iets met avatars? Kan jij hier iets mee? Vroeg Ruth mij, halverwege mijn eerste dag bij Gonzo (circus), terwijl ze het reusachtige koffietafelboek met de titel Not A Toy tevoorschijn haalde.
Not A Toy gaat dan ook, in ieder geval volgens het bijbehorende persbericht, over de invloed van videogame karacter of avatar designs op de hedendaagse mode industrie. Natuurlijk kan ik daar wat mee! dacht en riep ik meteen. Want hoewel ik weinig van de mode industrie af weet, moest ik daar met mijn kennis van digitale media en fascinatie voor avatars toch wel een kundig oordeel over kunnen vellen?
Not A Toy is, verassend genoeg, strikt opgedeeld in twee secties; waarvan de eerste uit vijf essays bestaat en de tweede slechts uit beeld met enkel attributie als begeleidende tekst ; waarbij de essays dus als een soort van inleiding op de visuele tweede helft zouden moeten fungeren.
De essays in kwestie zijn helaas van een redelijk oppervlakkig en weinig verassend niveau. Alle verplichte theoriën omtrent karakterontwikkeling, van Plato’s atopie en Descartes’ dualisme tot Barthes’ figures, worden haastig aangehaald alsof de schrijvers er maar liever snel vanaf willen zijn; en verder dan de constatering dat de hedendaagse mode industrie en videogame karakter design toch wel vrij zeker invloed op elkaar uitoefenen komt het eigenlijk nooit. Radicaal vernieuwend, zoals Not A Toy’s subtitel Fashioning Radical Characters beweert, is de besproken discours al helemaal niet.
Aha!- momenten, zoals bijvoorbeeld onafhankelijk striptekenaar Dresden Codak (www.dresdencodak.com) teweeg brengt met zijn op zijn blog gepubliceerde karakterdesign essays, ontbreken helaas jammerlijk in de essays van Not A Toy.
Ook de opmaak van de essays in grote, vet-gedrukte sans-serif letters komt het leesplezier zeker niet ten goede. De keuze voor zwart op zwart gedrukte titel- en indexpagina’s is op zijn minst twijfelachtig, al dan niet bizar, te noemen.
In de eerste alinea van de introductie verwoordt editor Vassilis Zidianakis het grootste probleem van Not A Toy eigenlijk al precies: I am, you see, a visual person and, honestly, it is almost impossible for me to write two lines that make sense.
De karakter foto’s natuurlijk het belangrijkste onderdeel van een koffietafelboek in de tweede helft van Not A Toy, variëren van fascinerend mysterieus tot lachwekkend en nostalgisch, en brengen het er gelukkig een stuk beter van af. Op Lady Gaga, Leon Botha, Sonic the Hedgehog en Pacman gebaseerde mode karakters passeren allemaal de revue, maar missen, door het gebrek aan begeleidende teksten, helaas wel practisch iedere vorm van context.
Maar misschien ben ik ook wel gewoon een zeurpiet. Koffietafelboeken zijn immers hoofdzakelijk bedoeld als gespreksonderwerp voor tijdens de koffie. En in die context zou je, als je de essays overslaat, de bizarre creaties in Not A Toy zeker geslaagd kunnen noemen.