Deze twee Spanjaarden – of eigenlijk Spanjaard en Bask (Garcia) – zijn allebei sinds een jaar of tien zeer actief in elektronica, elektroakoestiek en noise. Ook op ‘Nonmenabsorbium’ wendden ze veldopnamen, no input-mixing en modulaire synthesizers aan voor een vijftal soundscapes die ze zelf omschrijven als ‘rauw en gespannen, fel en intens, maar niet noodzakelijkerwijs noisy’. Dat is maar wat je onder ‘noise’ verstaat: inderdaad bouwen de heren geen muren van overstuurd lawaai, maar de indringendheid van de sinussen en dissonantie van de bromtonen zal op het ongeoefende oor toch zeker als lawaai overkomen. Tegelijk zijn de composities ook redelijk ingehouden, soms haast kaal, gereduceerd tot een enkele knarsende toon. Het elektroakoestische deel is spannender dan alleen het gebruikelijke geknisper via een contactmicrofoon. Soms is het alsof er iemand met blikken staat te smijten, kraakt er iets, klinkt er opeens een plons. Gecombineerd met oscillatoren die afwisselend klinken als een ensemble niets ontvangende radio-ontvangers, haperende elektromotors en geigertellers dringt zich een gevoel op van ‘kijken wat er nog te redden valt in de post-apocalyptische atoombunker’. Als u dat aantrekkelijk vindt klinken, dan is ‘Nonmenabsorbium’ een plaat voor u.