Nocturnes

‘Clubbing is Loneliness’, het zou de ondertitel kunnen zijn van ‘Nocturnes’, het tweede album van de Britse zangeres Little Boots. Op de opvolger van haar debuut ‘Hands’ uit 2009 duikt Victoria Hesketh aan de hand van Tim Goldsworthy (UNKLE, Mo’ Wax en DFA Records) met haar aanstekelijke disco-elektropop in de eenzaamheid van de nacht. Een aanstekelijke dansplaat die volledig is opgebouwd met uit geluiden die zo uit de dance-clubs van de jaren 1990 lijken te zijn geplukt. Hiermee lijkt Little Boots een plaats te zoeken tussen de meer poppie kant van Róisin Murphy en Kylie Minogue, verleidelijke elektropop bedoeld om op te  dansen, soms met een lichte hang naar jazzy funk. Een stuk kaler dan haar debuut, maar vooral ook een veel coherenter geheel, met een duidelijke desolate zaterdagavond-alleen-dansen-en-gezien-worden-sfeer die over de hele plaat hangt. Niet alleen in het geluid, maar ook in de thematiek blijft Hesketh dicht bij de nacht, haar romantiek, haar liefdes en haar afzondering. Openend met de hang naar escapisme in ‘Motorway’ trekt zij van daar langs dansvloer romantiek in ‘Beat Beat’ en vastlopende romantiek in ‘Strangers’ tot simpelweg wegzakken in de dans zelf in de gejaagde dansvloer kraker ‘Crescendo’ waar zij de opbouw van de dance zelf lijkt te bezingen. Strooiend met pakkende pophooks lijkt zij zich (en haar co-writers met haar) klaar te maken om de na vier jaar van relatieve stilte in ieder geval de Britse hitparades weer te bestormen. Maar vooral om deze zomer op menig dansvloer te weerklinken met beats waar in het enkel jezelf verliezen is. Even in innige omhelzing met de beat, de dans en een warme vlaag van eenzaamheid. 

tekst:
Tjeerd van Erve
beeld:
LittleBoots_Nocturnes
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!