(No Title)

Als Chiara Lee ons via Facebook een vriendschapsverzoek stuurt, kunnen we dat uiteraard niet weigeren. Ze was namelijk lid van Father Murphy, een invloedrijke Italiaanse band die een paar tot de verbeelding sprekende platen heeft uitgebracht en ook nog eens de eer had om met Jarboe samen te werken.

Lee blijkt nu zelf een klein cassettelabel uit de grond te hebben gestampt, waarop alleen artiesten zullen verschijnen waar ze zelf veel affiniteit mee voelt. Elke keer in een fysieke oplage van zeventig exemplaren en digitaal voor de rest.

De Italiaan Tommaso Bonfilia mag als Mother de spits afbijten. Hij speelde eerder in de bands Blind Beast en SabaSaba maar blijkt een nogal getormenteerde ziel. In zijn slaapkamer nam hij vier claustrofobisch klinkende nummers op. Hij vertraagde de tape waardoor zijn stem slepend traag, als mismeesterde triphop gaat klinken. De achterliggende klanken bestaan uit veldopnames en geluiden die hij aan wat voorhanden is, heeft ontlokt. Daardoor klinken deze nummers al net zo bevreemdend en onthecht als Bonfilia zich zelf voelt. Waarna hij besloot om er een jaar onderuit te muizen en niets meer van zich te laten horen.

De veelzijdige, in Tokio wonende Yuko Araki leerde als kind piano spelen en van zodra ze in haar tienerjaren kennismaakte met hardcore en metal, speelde ze in bands. Heel diverse dingen, van acidhouse met YobKiss (zang en elektronica) tot dreampsych met Kuunatic (drums) en het neoklassieke noiseduo Concierto de la Familia. Sinds twee jaar werkt ze solo aan een soort intergalactische synthnoise, gebruik makend van cimbalen, analoge synthesizers en samples van Japanse traditionele instrumenten. Haar eerste cassette verscheen op het Indonesische Gerpfast Kolektif.

In oktober komt ze naar Europa voor een paar concerten en dan is het handig om nieuw werk te hebben natuurlijk. Op ‘II’ prijken vijf nummers die aanschurken tegen drones maar het nooit echt worden omdat er te veel gebeurt. De noise wordt nooit te prominent al zit die wel voortdurend in het klankenpalet, wat Araki meteen een eigen geluid oplevert. Haar muziek is duidelijk geworteld in de Japanse noise-scene, zonder er echt deel van uit te maken. We zijn benieuwd wat volume (tijdens een concert) nog zal toevoegen.

tekst:
Patrick Bruneel
geplaatst:
do 9 apr 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!