Erg opgewekt kijken Richard van Kruysdijk en John Edwards niet op de zwart-wit portretten op de binnenkant van het omslag van ‘No Signal’. Samen vormen ze Palais Ideal, genoemd naar een fantasiegebouw waar een Franse postbode tientallen jaren aan werkte.
De naam roept ook herinneringen op aan de Duitse new wave band Palais Schaumburg. Het is precies dat genre, gevormd door de opkomst van betaalbare elektronica en het zwarte pessimisme van het Thatcher-tijdperk, waar dit duo zich door heeft laten inspireren. Het is ook de sfeer die ze om zich heen creëren, de boodschap die ze uitdragen. Contactarmoede, uitzichtloosheid, depressie, een samenleving die op instorten staat, de ontredderende invloed van op hol geslagen technologische ontwikkeling.
De doffe ellende van het bestaan krijgt in handen van dit duo echter een liefdevolle behandeling. De muzikale bronnen waar ze uit geput hebben, komen tot leven in synthesizerklanken uit dat tijdperk, de vet aangezette bas met galm voor extra gewicht en diepe schaduwwerking, de bijtende, schurende zang van John Edwards. Ze vormen het canvas waarop ze nummers uitgetekend en opgebouwd hebben die veel meer zijn dan kopieën van voorbeelden uit een ver verleden.
Je hoort dat ze met overgave en plezier aan dit album gewerkt hebben. Sleutelnummer is hun cover van ‘Funtime’, door David Bowie en Iggy Pop in 1977 voor het album ‘The Idiot’ geschreven als reactie op de cover die de Sex Pistols opnamen van het vroege Stooges-nummer ‘No Fun’. Edwards geeft het een dubbele lading van sarcasme en levenslust. Het typeert ‘No Signal’ als geheel. Duistere teksten gebracht met een stem vol doem, maar omgeven door helder en extatisch gitaarwerk, en voortgedreven door felle ritmes. Mocht de wereld vergaan, dan graag op deze klanken.