Op het moment dat deze recensie getypt wordt, is het nog 2018, maar tegen de tijd dat je dit leest, is het jaar 2019 al aangebroken. Chain Wallet lijkt dat niet echt door te hebben. Het tweede album van de Noorse band klinkt zo jaren 1980 dat het een beetje vermoeiend is. The Cure en dreampop zijn duidelijke invloeden, zonder dat daar echt iets nieuws aan toegevoegd wordt –niets dat schreeuwt ‘het is al dertig jaar later!’. ‘No Ritual’ klinkt daardoor als al te bekende kost, en doet uiteindelijk nog het meest denken aan Wild Nothing zonder de campy knipoog. Slecht is het niet, maar wel een beetje flauw.
Ook de Zweedse Molly Nilsson is een enthousiaste aanhanger van recyclage: donkere synthpop en Gothic rocksferen uit de jaren 1970 en 1980. Je kunt haar kennen van haar werk met John Maus, en de twee ontlopen elkaar qua muziek weinig. Op het leukste nummer, de instrumental ‘Intermezzo: My Mental Motorcycle’, flirt ze met Talk Talk-achtige blazers. Het is gelijk de beste track van de plaat, omdat ze iets vrij onverwachts doet. (Ga maar na: hoeveel artiesten ken je die The Cure nadoen? En hoeveel Talk Talk?) ‘Twenty Twenty’ bevat aardige liedjes, maar blijft net als Chain Wallet (en Maus) te sterk hangen in het geluid van vroeger om echt veel indruk te maken.