Er zijn van die bands die weinig fout kunnen doen. Het uit Sheffield afkomstige 65daysofstatic is daar een mooi voorbeeld van. Met hun eerste drie platen lieten de Engelsen zich gelden als een van de betere instrumentale bands met hun mix van post- en mathrock. Op plaat vier, ‘We Were Exploding Anyway’ (2010), voegden ze een lading elektronica bij hun muziek (met als uitschieter het fenomenale ‘Tiger Girl’ -de ‘Born Slippy’ van de nieuwe generatie). Album nummer vijf was een nieuw gemaakte soundtrack bij de jaren 1970 sci-fi film ‘Silent Running’ en in 2013 lieten ze op Radiohead-achtige wijze al hun eerdere invloeden bij elkaar komen op het geweldige ‘Wild Light’. Tel daarbij op hun ontelbare liveshows die keer op keer de adem doen benemen en men heeft een cocktail die de zintuigen doen zinderen. Nooit vies van het experiment heeft het viertal ditmaal een (helaas) eindige soundtrack gemaakt bij de oneindige videogame ‘No Man’s Sky’. Houdt die muziek op zichzelf stand, zonder de beelden van de game erbij? Vast en zeker. Op een dubbelalbum met aan de ene kant ‘muziek’ en de andere kant ‘soundscapes’ grijpt 65daysofstatic zelfs de meest verstokte anti-gamer bij de strot. Diepgravende drone-klanken, experimentele elektronica, meeslepende ambient en stevige postrock -we wanen ons op een ‘Supermoon’ waar we niet meer vanaf willen. De muziek zetten we harder en harder tot we verdwijnen in onszelf. De soundscapes nemen ons mee op ijsschotsen drijvend in een niemandsland van pure affecten. ‘No Man’s Sky’ is een plaat die een ieder zou moeten ondergaan. Wij luisteren voorlopig niets anders meer.
