In 2017 bracht het uit Parijs afkomstige NNRA al zijn zelfgetiteld debuut uit. Louis Lambert,, de man achter dit project, heeft nu een epische opvolger klaar. Net als op de vorige plaat heeft hij weer een stel ‘movements’ aan elkaar geknutseld tot één lang nummer, dat puur voor het luistergemak (vinyl) wordt opgedeeld in kleinere stukken. Live laat hij zich bijstaan door Sébastien Mathieu en een stel videoprojecties. Soms ook omringt hij zich met andere muzikanten maar in de studio is daar geen sprake van. Daar doet hij alles alleen. Postrock, postmetal en hier en daar een stukje blackmetal vormen de bouwstenen van zijn instrumentale creaties. Donker van toon, net als zijn band DDENT (de man houdt van hoofdletters), koos hij een oude Arabische vertelling over incarnatie als leidraad voor zijn verhaal. In een ver verleden, toen alles nog grijs, donker en stil was, werd een nachtegaal verliefd op een roos. Hij hield zoveel van haar dat hij de roos te dicht bij zijn lijfje hield, wat hem een doorn in zijn hart opleverde. Het rode bloed gaf kleur aan de roos en daarmee aan de hele wereld, terwijl de pijn van de doorn de nachtegaal het vermogen gaf om te zingen. Een poëtische voedingsbodem voor Lambert. Tegelijk verlegde hij de focus wat meer richting elektronica en opzwepende industrial, wat de plaat duidelijk onderscheidt van het peloton postrockers. De muziek ligt meer in de lijn van bands als Blut Aus Nord en Aluk Todolo, al is NNRA minder hard en agressief. Hij slaagt er tevens in om zeer veel variatie aan te brengen, waardoor ‘NNRA INCARNE’ een zeer aangenaam album is geworden. Ook uit Parijs is het kwartet Lost In Kiev, dat met ‘Persona’ eindelijk een opvolger klaar heeft voor ‘Nuit Noire’ (Dunk!) uit 2016. Melancholie, drama, cinema, synthesizers en bescheiden stemmetjes. Die stemmetjes maken het grote verschil in vergelijking met veel andere postrockbands. Die gebruiken namelijk samples uit bestaande films, terwijl Lost In Kiev die gesproken fragmenten zelf maakt. En tegelijk ook een filmverhaal verzint, dat bij de muziek wordt geprojecteerd. Een omgekeerde werkwijze die wel degelijk loont, zelfs al put de band volledig uit het vaststaande postrockidioom. Verrassingen hebben de Parijzenaars dan ook niet in petto. Wat ze wel hebben is een nieuwe plaat die gesneden koek is voor liefhebbers van Dunk!, zowel label als festival.
