Voor het ter perse gaan van Gonzo (circus) #187, bereikte ons het bericht dat Harold Schellinx op 9 juni onverwacht overleden is aan een hartstilstand. Daarmee is een einde gekomen aan de reeks overpeinzingen die hij de lezer sinds 2012 voorschotelde.
Zijn eerste stuk in dit blad was een voorpublicatie in GC#108 uit het boek ‘ULTRA’, een vuistdikke kroniek van zijn hand over de gelijknamige, tegendraadse muziekstroming die tussen 1978 en 1983 zijn gloriedagen kende. Harold was daar nauw bij betrokken geweest: als gitarist van The Young Lions, als redacteur en schrijver van het blad Vinyl, en als mede-organisator van een reeks concerten in Amsterdam die de naam Ultra droegen.
Sinds dat eerste stuk publiceerde hij met grote regelmaat essays op onze pagina’s. Die kregen in het eerste nummer van 2018 de titel ‘Harolds Hoofd Stuk’. Hij was in al die artikelen vrij in de keuze van zijn onderwerpen: Piet Mondrian, een digitaal archief van Borges’ bibliotheek van Babel, cassettebandjes en hun bedenker Lou Ottens, Tony Conrad, propagandakunst in de 21e eeuw en zelfs eens het Eurovisie Songfestival (maar daar betrok hij dan wel meteen drie filosofen bij) passeerden de revue. Het leverde klinkende Harold-titels op als ‘Hoort, daar wappert de wereldgeest!’, ‘Schraalhans en de waard’ en ‘”… tichel was steen, lijm was hun leem”’.
Harold beschikte over een soepele, onvermoeibare geest die altijd alert was, altijd nieuwsgierig. Zijn website harsmedia.com is een getrouwe weergave van de duikelingen en salto’s die hem van het ene onderwerp naar het andere konden brengen. Als je daarin binnentreedt, raak je verstrikt in een even vermakelijk als verwarrend labyrint van gedachtenspinsels. De pagina’s vol verwijzingen geven een goede indruk hoe wijd hij het net van zijn belangstelling uitwierp. Diezelfde souplesse was terug te lezen in zijn bijdragen. Maar hij liet zich niet voorstaan op zijn uitgebreide, bijna encyclopedische kennis.
Want Harold was meer dan een groot schrijver en een onafhankelijk denker. Hij was een warme persoonlijkheid. Dat heb ik ook persoonlijk mogen meemaken toen ik vorig jaar november met muziekjournalist Stan Rijven voor zijn deur stond aan de Gerard Doustraat in Amsterdam. Ik had het boek ‘Ticking Stripe’ bij me dat ik gerecenseerd had, en aan hem wilde geven, eventueel voor een van zijn Hoofd Stukken. Hij wilde het pas aannemen na een bezoek aan café Krull. Onderweg praatte hij honderduit over het begin van de jaren 1980, en de krakersbeweging waar hij deel van uitmaakte.
Een paar glazen bier later smeedden we een plan voor een artikel over hem, dat ik voor Gonzo (circus) zou schrijven, waarbij we ons licht beneveld afvroegen hoe de redactie daarop zou reageren, aangezien hij in elk nummer al te vinden is. Het zou mij de gelegenheid bieden om hem na de zomer voor een interview te bezoeken in Parijs, zijn tweede thuis. Daar zal nu niets meer van komen. Wel heeft hij het eerdergenoemde boek nog als aanleiding genomen voor een Hoofd Stuk dat in GC#186 stond.
Harold was naast dat alles ook wiskundige, ‘sudokist’ en componist. In de tweede helft van juni heeft het Rotterdamse podium WORM drie concerten met en rond Harold geprogrammeerd. Die hebben geen doorgang kunnen vinden, behalve een tribute op 21 juni, gespeeld door de jonge muzikanten die oorspronkelijk die dag samen met Harold zouden optreden. Harold is 68 jaar geworden. Wij missen hem zeer. Wij wensen zijn nabestaanden, met name zijn twee kinderen Gersande en Alec, de moeder van zijn kinderen Cecile en zijn partner Yung Wei veel sterkte met dit verlies.
In ons volgende nummer blikken we uitgebreider terug op Harolds werk en leven.
Reacties of herinneringen zijn welkom.