Niet hip genoeg waarschijnlijk

Een krijtbord naast de ingang van Pand A, al op hun terras, bevatte meteen twee zinnen die we, uiteraard, verkeerd lazen.

‘Al eens een Kerel gepijpt’ bleek ‘Al eens een Kerel geproefd’ te zijn. Het andere is een beetje in Bockornevelen blijven hangen, maar was iets in de trend van ‘Het huisdier Pandaap proberen’, maar was huisbier natuurlijk. Misschien hadden we dat inderdaad beter geprobeerd, want de Bockorpils werd een beetje te schuimig getapt door de vrijwilligers van dienst. Het wordt wel bier, zeiden ze, en een scheve blik na de opmerking dat de druk misschien niet goed stond afgesteld.
Die scheve blikken kregen we wel meer van het aanwezige publiek. Pand A is een beetje de plaats waar je moet zijn tegenwoordig in Kortrijk, toch als je hip bent, of denkt te zijn, en alternatief. Of ecologisch verantwoord (al roken er wel heel veel bezoekers, buiten weliswaar, maar goed voor het milieu is het niet). Of graag iets eet van De Potjes, vooraf bereide maaltijden, al dan niet vegetarisch (denken we toch). Al zijn De Potjes alleen daarin alternatief, want we werden al twee keer van onze sokken (het waren nochtans heel mooie) gereden door hun bestelwagen in zone 30. Niet dat het wat uitmaakt. In Kortrijk staan er bordjes Zone 30 omdat de overheid dat wil, niet om ze te respecteren.
Grappig, maar dat zagen we pas achteraf toen we naar huis wandelden, was de reclame van Bossuwé, dé Kortrijkse friturist aan het station, op een deel van de bierglazen. Wie zin kreeg in frietjes van Bossuwé, was eraan voor de moeite. Toen we rond 23h aan de frituur passeerden, was die lekker potdicht. Nochtans volk genoeg op de baan, in ons bruisend dorp (en dat was deze avond echt zo).


We kwamen echter voor de muziek. Een ruim en zeer net café, misschien ietwat té verantwoord om leuk te zijn, met een podium naast de deur naar de zeer propere toiletten. Niet veel spots voor de bands (hoeft niet hoor), wel voldoende zicht, ook van aan de toog of aan de buitendeur, dus dat is meegenomen. Het geluid bleek ook nog eens zeer goed mee te vallen, dus daar waren we allemaal zeer tevreden over. Al hadden we tijdens de concerten soms veel zin om met glazen te gooien naar al die hipsters die blijkbaar naar een concert komen om uitgebreide te tateren over futiliteiten of om te proberen een jong ding binnen te doen. Of rond te springen van bij de eerste noot van de soundcheck (bij La Jungle). We steken het op onze jeugdigheid, zetten ons verstand op nul (een zeer grote inspanning) om de leeghoofdigheid en het nep-glamorama buiten te sluiten, en laten de duo’s ons gezaag muzikaal vertolken.
We zagen Muziekvereniging De Clingse Bossen al eerder en merken vooral op dat ze deze keer geen, maar dan ook geen (of toch niet merkbaar) technisch probleem hadden. Het zaalgeluid zat meteen goed en eenmaal ze hun intro voorbij zijn, van stil rustig opbouwend naar het Clingse postrock- annex progrockgeweld waar ze voor staan, geeft het duo van jetje. Ze lijken alsmaar verder weg te evolueren van de oorspronkelijke nummers op hun gelijknamige debuut en zetten elk concert de deur open naar meer improvisatie en zottigheid. Hun enthousiasme straalt dan ook meteen over naar het publiek, dat echter pas bij La Jungle in grote getale komt opdagen. Een pluim ook voor hun flamingo, die wel uitstekend belicht was.
Voor het duo La Jungle (uit Mons, Bergen) leek het wel een thuismatch. Het duo begon nog maar aan zijn soundcheck en een aantal mensen begon al te dansen. Het duo komt dan ook graag naar Kortrijk (we zagen hen onder meer in het teloor gegane Ciné Palace) en daar begonnen ze ook hun concert mee. Ze hadden er duidelijk zin in, want van bij aanvang ging zowel de drummer als de gitarist (die ook wat oerwoudkreten in de microfoon schreeuwt als het zo uitkomt) volledig uit hun dak, net als een deel van het publiek. Dat begon zowaar te dansen bij de opzwepende, tranceopwekkende muziek van La Jungle. ‘Trance Hysteria’ heet één van de nummers uit hun debuut, een plaat die al net zo verslavend is als ‘II’ en dit concert. Het lijkt alsof het duo elk concert beter en nog gedrevener wordt. Hoe hoekiger de ritmes, hoe tegendraadser de nummers in elkaar zitten, hoe sterker ze blijken te worden. Ondanks de zwik jeugdige babbelaars voor onze neus, die als we ergens anders gingen staan, toch weer opdoken, slaagden we er in om volop te genieten.
Van zodra het concert was afgelopen, kwam echter dermate bagger uit de boxen, dat we het wijselijk meteen hebben afgebold. Ons geduld was op. We zijn niet hip, dat wisten we zo ook wel, zijn het ook nooit geweest en willen het ook nooit zijn. Leve het vogelbekdier.
Gezien: Muziekvereniging De Clingse Bossen + La Jungle, Pand.A Kortrijk, 3 maart 2018
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Stephan Vercaemer

tekst:
Gonzo (circus) Crew
beeld:
La Jungle - (c) Stephan Vercaemer
geplaatst:
zo 4 mrt 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!