New York – Kobe: 0-1

We hadden al voor het zomerverlof besloten om naar de show van Helmet in De Kreun te trekken. Kortrijk was één van de dertig haltes op deze tour van Helmet. Overal spelen ze dertig nummers ter ere van hun dertigjarige bestaan. Pas veel later vernamen we dat Pink Room en Gūtara Kyō de Pit’s op stelten zouden zetten. Hoe gingen we dat oplossen?

Plannetje

Wij, schrijvende en fotograferende, zijn echter altijd van ons woord. Dus trokken we te voet richting de Kreun. Te voet, want Kortrijk is nogal een bouwwerf in de stationsbuurt. Parkeren is er dan ook niet altijd evident en stappen is nu eenmaal goed voor de bloedsomloop.

We hadden vooraf wel al een plannetje in ons hoofd: als Helmet na een rist nummers niet bevalt, zijn we weg naar de Pit’s. Met een beetje geluk lukt het om de set van de Japanse hyperactieve punks van Gūtara Kyō mee te pikken.

Balkon

We vertrokken op tijd, maar bleken gewoon ons eigenste zelf te zijn en dus alweer te laat te komen. We weten nochtans dat ze in De Kreun een traditie hebben om stipt te beginnen (alleen maar toe te juichen).

Het voordeel was dan wel dat we niet hoefden aan te schuiven maar meteen naar binnen konden. Al was de zaal betreden niet zo evident. Dan maar even kijken of het balkon open was.

Niet dus, maar een toevallig passerende medewerker was zo vriendelijk om ons op het balkon te laten voor een kwartiertje. Zo kon Patsker op zijn gemak foto’s maken en kon ondergeschrevene eens goed de opstelling op het podium bekijken.

Saaaaaaaaaaaaaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii

We hadden geluk om meteen een naar onze normen goede Helmet-song te horen te krijgen. En dan een minder goed nummer. En nog een minder goed nummer. En dan was het tijd voor een technische panne. Jammer voor bandleider Page Hamilton, want eigenlijk was het de bedoeling om de dertig nummers aan één stuk door erin te rammen, zonder onderbrekingen.

Dan maar wat leuteren dacht hij. En daarna opnieuw van start gaan met een minder nummer, en nog één en nog één en dan hadden we het zo stilaan wel gehad. De belichting was goed, Hamilton iets minder bij stem en dusdanig gefixeerd op het eindeloos etaleren van zijn gitaarkunnen dat het al snel echt te veel en te langdradig werd.

Nog twintig nummers te gaan, maar niet voor ons. Een derde van de set bleek genoeg. Al hoorden we nadien dat het eigenlijk nog meeviel in vergelijking met hun vorige passage, die abominabel was (zo vertelden men ons, want zelf gelukkig niet aanwezig).

(lees verder onder de foto’s)

Hop met die beentjes

Op met de benenwagen richting punkhol de Pit’s. Uiteraard was het Gentse Pink Room al klaar met zijn set. Het hoort namelijk steevast op het gezegende sein van 22h ‘s avonds afgelopen te zijn. Het talrijk aanwezige publiek was unaniem: Bart Cocquyt en de zijnen hadden zichzelf alweer overtroffen. We hoorden hen al eerder in de Pit’s (het was dermate luid dat we weigerden binnen te gaan) en ook hun knalroze plaat ‘Zum Kotzen‘ (Zoe Zoe / Belly Button) draait hier geregeld zijn rondjes.

Speciaal

We hadden echter spoed achter onze voetstappen gezet om het uit Kobe, Japan afkomstige Gūtara Kyō aan het werk te zien. Een rist van de vaste Pit’s concertgangers waren namelijk wild van deze band. Ze hebben net een plaat uit op het gerenommeerde Slovenly. Chef Pete van het label zou ook nog plaatjes draaien na het concert. Het is diens tweehonderste release, dus het mocht een beetje speciaal zijn. Een ten inch dus, met een groot gat als van een seven inch. Waarom niet.

We waren net binnen, of het kwartet begon er aan. Patsker mocht gelukkig achter de bar om daar zijn foto’s te maken. Dat zou in het café niet zijn gelukt, zo wild ging het eraan toe. De zanger was na één seconde al niet meer te vinden op het podium, de gitarist stond bijna onmiddellijk op de toog en de drumster had tussen elk nummer een vreselijke dorst. Het ging er dan ook snel, wild en gedreven aan toe, als een Teen Generate in supervorm.

Oerpunk

Het gros van de nummers op hun debuut duren zelfs anderhalve minuut. Al speelden ze er meer, of zo meenden we het toch te horen. Wat ons betreft speelden de Japanners die andere twintig nummers die we van Helmet niet zagen, in een beknoptere, oerpunkversie met ballen. Zot, zotter, en nog zotter was het. Genieten van de eerste tot de laatste noot.

En zoals het Japanners eigen is: beleefd, vriendelijk, aimabel en soms een beetje verward. Zeker toen iemand een heel verhaal tegen hen begon af te steken, in het plat West-Vlaams uiteraard. Hilarisch. Meteen was de pint die zanger Matsumoto Ryo zelf over zijn hoofd kapte tijdens het concert, hem vergeven. Dat is namelijk de taak van Stope en zijn maten, dat verspillen en gooien met bier.

Gezien:
Helmet – Wilde Westen @ De Kreun, Kortrijk – 19 september 2019
Gūtara Kyō @The Pit’s, Kortrijk – 19 september 2019
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s : Patsker Omaer Beguin

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Helmet-De-Kreun-Kortrijk-c-Patsker-Omaer-Beguin-23
geplaatst:
zo 22 sep 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!