PVT (voorheen Pivot) wordt met iedere plaat moeilijker te plaatsen, en ‘New Spirit’, nummer vijf, is geen uitzondering. Begonnen als een postrock-band met mathrockneigingen tekende ze vervolgens bij Warp. Pas daarna verscheen de nodige elektronica in het arsenaal: drummachine, synths, arpeggio’s, effecten op de stem, maar zonder full on de electro in te gaan. Eerder als verkenning van wat het betekent om art rock te maken in de eenentwintigste eeuw; meer Radiohead dan Underworld (en incidenteel klinkt zanger Richard Pike ook als Thom Yorke zonder de uithalen). Met de jaren is de band meer terughoudender geworden, al smeren ze nog steeds vrijelijk invloeden en ideeën door elkaar. Krautrock, indie, synthpop, wave, club, blanke R&B, alles om een melodisch en subtiel duister werkstuk in elkaar te zetten. Omdat de band beheerst te werk gaat, duurt het een paar draaibeurten voor je de nuances begint te horen. Wat op eerste gehoor een beetje vlak klonk, blijkt doordacht en complex in elkaar te zitten. Hoogtepunt is ‘Morning Mist, Rock Island Bend’ dat in negen minuten langzaam uitbouwt van alleen drummachine en subtiel gevocoderde stem, een beetje een The Knife-sfeer, naar door elkaar wevende synths en sequencers, zonder echt te escaleren. ‘The forest bed is damp with life/The birds are singing needlessly’ verzucht Pike intussen. Eigenzinnige verkenningen in de driehoek tussen Holy Fuck, Disco Inferno en Bracken.
