Nest

Frontvrouwen hebben bij ons altijd een streepje voor. Zeker als ze meer attitude hebben dan de gemiddelde frontman van de zogenaamde rockbandjes waarmee we soms, op een onbewaakt ogenblik, mee in contact komen. Gelukkig zijn er in België twee frontvrouwen die lak hebben aan conventies en samen met hun band vooral hun eigen pad uitstippelen. De eerste is Stefanie Mannaerts, drumster en zangeres van postmetaltrio Brutus. Samen met haar twee kompanen, Stijn Vanhoegaerden en Peter Mulders, kozen ze van bij hun debuut ‘Burst’ om niet te blijven hangen onder die typisch Vlaamse kerktoren. Die plaat kwam net als deze uit op het Engelse Hassle Records en het gerenommeerde Amerikaanse Sargent House. Twee labels waar ze perfect bij passen met hun combinatie van hardcore, postmetal en punk. In het uitgesponnen slotnummer ‘Sugar Dragon’ horen we ook verwijzingen naar progrock. Daarvoor zijn er nog tien nummers die opvallen door hun zeer heldere productie. De altijd scherpe heldere en dynamische gitaarlijnen, de donderende drums en de krachtige zang van Mannaerts. Ze schreeuwt in het begin van openingstrack ‘Fire’ haar stembanden al haast aan flarden, om dan even later haast omfloerst te zingen. En die dynamiek houdt ze vol. Brutus is op zijn best als ze in een nummer plots van richting durven te veranderen. Dat is wat ze doen in nummers als ‘Techno’ of het vooruitgeschoven ‘War’. Zijn we dan over de hele lijn overtuigd? Goh, er zijn zo weinig rustpunten op de plaat dat het voor ons soms te veel wordt. Als er een andere frontvrouw de laatste jaren in de schijnwerpers stond, was het wel Aurélie Poppins, brulboei van het Luikse Cocaine Piss. De band bekend werd door hun vaak ultrakorte shows. Tijdens optredens vijftien minuten compleet scheef gaan was voor deze queerpunkers in het begin van hun bestaan al echt lang. Veel langer houden ze het op hun derde album niet echt uit. Ze rammen er twaalf nummers door op krap twintig minuten. Voor de opnames deden ze trouwens weer een beroep op Steve Albini. De man is fan, want toen hij afgelopen jaar een groot pokertoernooi won doken er overal foto’s waarop een shirt van de band droeg. Terug naar die nieuwe plaat van Cocaine Piss. Het is herkenbaar en toch horen we ook nieuwe elementen binnensluipen. Hier en daar horen we hints naar noiserock in plaats van pure punk. Luister maar eens naar de break op het einde van ‘Fake Tears’. Het daaropvolgende ‘Role Model’ is Cocaine Piss pur sang. Eén minuut en veertien seconden rammen en Poppins die brult en schreeuwt. Het daaropvolgende ‘Body Euphoria’ is dan weer atypisch. Dit nummer, dat afrekent met stereotypen over het zogezegd ideale lichaam, gaat vlotjes over de drie minuten. Met deze nieuwe plaat onder de arm kan het Luikse viertal weer menig Europees podium onveilig gaan maken. De afgelopen jaren deden ze dat op honderden plaatsen. De vooraf onwetende toeschouwer in verwarring achterlatend.

tekst:
Maarten Timmermans
beeld:
Brutus_Nest
geplaatst:
wo 27 mrt 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!