Eigenlijk is het grappig: zanger en stemkunstenaar Mike Patton wordt steevast gekoppeld aan de groepen Faith No More, Mr Bungle en Fantômas, terwijl die drie groepen slechts een kleine minderheid zijn van de honderden platen waarop hij te horen is –en dan heb ik het nog niet over andere projecten zoals zijn bijdrage aan het Holland Festival in 2008, waar hij Italiaanse filmmuziek zong. Ook Tētēma is een van zijn talloze projecten, in dit geval samen met de Australische pianist, elektronicamuzikant en producer Anthony Pateras. Handlangers zijn hier de eveneens Australische slagwerker Will Guthrie -bekend uit het improvcircuit en de naar Ozz geëmigreerde Finse violist Erkki Veltheim. Het tweede album van Tētēma, na ‘Geocidal’ uit 2014, lijkt vooral een project van producer Pateras, hoewel Patton zich naar hartenlust kan uitleven. Geen twee van de dertien stukken lijken ook maar in de verte op elkaar. Er zijn ambient drones waarop de Amerikaan fluistert. Er zijn agressieve metalstukken. En ja, er zijn een paar nummers die door een zeer ruimdenkend luisteraar als ‘liedjes’ zouden kunnen gehoord. In een toelichting wordt gewag gemaakt van ‘isolement in tijd van surveillance’ als thematiek. Daar kun je veel kanten mee op. En een sterk dystopisch karakter heeft het album zonder meer. Tapeloops, pizzicato-vioolpartijen en dan opeens een keurig gezongen regeltje van Patton. ‘Necroscape’ is geen album dat je moet willen begrijpen. Ondergaan is voorlopig meer dan genoeg.