Nearby Faraway

Geen idee of het te maken heeft met het feit dat het album opgedragen werd aan een overleden vriend, maar ‘Nearby Faraway’, als we het goed hebben de vierde duoplaat van Noorse impro-zwaargewichten Frode Gjerstad (rieten) en Paal Nilssen-Love (drums), klinkt bij momenten verrassend ingetogen. Dat de twee intussen al een kwarteeuw samen spelen, zorgt er natuurlijk voor dat niet meteen voor volumineus geharrewar gekozen wordt. Zesentwintig releases telt de gezamenlijke discografie intussen, en dan weet je intussen wel waar je muzikale partner naartoe wil. Nilssen-Love, een geweldenaar die in staat is tot bruut, onherstelbaar geweld, speelt hier ingetogen, soms met zeer simpele ritmes of veel open ruimte. Dat zorgt ervoor dat Gjerstad de tijd kan nemen om zijn ideeën te ontwikkelen. ‘Nearby Faraway’ heeft hier en daar iets van Nilssen-Love’s duo met Ken Vandermark, maar Gjerstad is een iets drogere, minder ritmische blazer. Dat kan snel wat monochromatisch klinken, waardoor het goed is dat hij afwisselt tussen altsax, een amechtig reutelende bassax, klarinet en basklarinet. Nieuwe wegen worden niet ingeslagen, maar dat was vermoedelijk ook niet de bedoeling. Het heeft alles van een ongedwongen, doe-maar-gewoon-onderonsje en dat is meer dan goed genoeg. Het Pan-Scan Ensemble is iets totaal anders. Even lijkt het alsof Nilssen-Loves elfkoppige Large Unit, intussen uitgegroeid tot een van de sterkste grotere formaties van de vrije muziek, er een iets kleiner broertje bij kreeg. Deze band bestaat immers uit negen muzikanten, met drie saxen (Lotte Anker, Anna Högberg, Julie Kjær), drie trompetten (Goran Kajfes, Thomas Johansson, Emil Strandberg), pianist Sten Sandell en drummers Nilssen-Love en Ståle Liavik Solberg. Kortom: veteranen én talenten die potten breken. Dat schept verwachtingen. Verwachtingen die misschien niet helemaal ingelost worden, want ook al heeft deze tweedelige concertregistratie zeker z’n momenten, toch kan je je niet van de indruk ontdoen dat deze kleppers op een goede dag in staat zijn tot meer. Van egostunts of goedkoop scoren is geen sprake, maar de afwisseling tussen feestelijk-rommelige fanfarepassages en introspectieve momenten, de stil/luid-contrasten en een hint van exotiek en spanning (vooral dankzij Sandell) is fraai, maar niet écht memorabel. Tot je beseft dat dit de eerste (en voorlopig enige?) performance van deze line-up was, en dat zet de dingen toch weer in een ander perspectief. Al blijft het intussen ook wachten tot de explosieve Noor eens aan de slag gaat met volk uit zijn nieuwe woonplaats Lissabon.

tekst:
Guy Peters
beeld:
FrodeGjerstadPaalN_NearbyFaraway
geplaatst:
wo 21 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!