Uit het hoge noorden is dit etnische document van songwriter, rock, country en psychedelica ons komen aanwaaien. Die is ons niet in de koude kleren gaan zitten, maar heeft integendeel een vuur doen ontvlammen. Het is pas het allereerste naslagwerk van de opleving van de inheemse muziekcultuur vanaf de jaren 1960 in Canada en het noorden van de Verenigde Staten. Een anthologie die zowat uitgeroeid was zoals de gemeenschappen zelf. De tijdspanne geeft de versmelting aan van populaire muziekcultuur en de ontwaking van inheemse spiritualiteit en zelfexpressie. De invloed van geëngageerde artiesten als Bob Dylan, Neil Young, CCR, The Velvet Underground en Leonard Cohen is hier onmiskenbaar aanwezig. Een deel van de songs gaat over onderwerpen zoals de uitzichtloze sociale uitsluiting door blanken en zelfs zelfmoord blijft niet onaangeroerd als relevant thema. Een ander deel gaat over identiteit, spiritualiteit en cultuur, hier en daar zelfs gezongen in de inheemse talen als Inuktitut, Yup’ik etc. Dit project werd aangezwengeld door de muzikale archeoloog Kevin Howes die vijftien jaar lang naar platen en artiesten zocht in verre streken en oproepen deed in de Inuktitut taal op lokale radiozenders. Door zijn werk horen we nu voor het eerst grote zangers zoals Willie Dunn, Willie Trasher en John Angaiak, Lloyd Cheechoo, Brian Davey, Peter Frank en Eric Landry. Dé song van de plaat is de opener ‘I Pity The State’ van de onlangs overleden Willie Dunn, een ongemeen scherpe kijk op de blanke man als kolonist en staatsman met een emotie die iedere zelfkritische mens zal kunnen voelen. De arme Willie Mitchell heeft bijvoorbeeld een slag van een Townes Van Zandt en kwam tragisch aan zijn einde door een schietgrage agent. Eentje voor de jaarlijstje en een must voor elke zelfrespecterende folkie. 34 songs, geleverd als driedelige vinyluitigave met extensief boekwerk.
